මාළුන්ට සබන් දාලා හෝදලා පවුඩර් දැම්මා

මේනක රාජපක්ෂ ගැන අම්මා සරීනා ගේ මතකය

චූටි පුතා ඉස්කෝලේ ඇරිලා ආව ගමන්ම සපත්තු දෙක නම් ගලවන්න ඕන තාත්තාමයි. ඊට පස්සෙ ඉතින් මම හරි, තාත්තා හරි පුංචි පුතාව උස්ස ගෙන යන්නෙ නාන කාමරයට. පුතා චූටි කාලේ ඉඳන්ම හරිම ආසයි මාළුන්ට.

ඒ නිසා තාත්තා එයාට මාළු ටැංකියකුත් ගෙනත් දීලා තිබුණේ. දවසක් චූටි පුතා නාන අතරෙදි මගෙන් ඇහුවා ’අම්මෙ මං වගේ මාළු නාන්නෙ නැද්ද?’ කියලා. මාත් ඉතින් එච්චරම එයාගේ ප්‍රශ්නෙ හිතට ගත්තෙත් නෑ. හැබැයි පහුවෙනිදා උදේ තමයි මට තේරුණේ චූටි පුතාම එයාගේ ප්‍රශ්නවලට උත්තර හොයාගෙන බව.

පුතා එදා හවස මාළුන්ව සබන් දාලා හෝදලා. ඊට පස්සෙ එයාට මම පවුඩර් දාන නිසා මාළු ටැංකියේ වතුර එකට පවුඩර් හලලා. පහුවෙනිදා උදේ වෙන කොට අනේ ! මාළු ඔක්කොම මැරිලා.

මේ පුංචි දඟයාගේ දඟ කතාව කියාගෙන යන මොහොතේ ඇයගේ මුවින් ඉකි බිඳුමක් ද, සසුමක් සමඟ වා තලයට මුසු වුණා. ඒ එදා දඟකාරකම් කළ චූටි පුතාගේ දීප්තිමත් වර්තමානය දකින්න ආදරණීය පියාණන් ඔහු ළඟ නොමැති නිසා. මෙවර අපි ඔබට කියන්නේ ඔබේ ආදරණීය යොවුන් රංගන ශිල්පී මේනක හේමාල් රාජපක්ෂගේ පුංචි දවස්වල සොඳුරු මතකයන්. මේනකගේ පුංචි දවස්වලට ඔබව කැටුව යන්නේ ඔහුගේ සෙනෙහෙබර මෑණියන්. ඇය සරීනා රාජපක්ෂ.

පුතා චූටි කාලේ නොදන්නකමට කළ සමහර දේවල් නම් හිතන්නත් බයයි මට. ඉස්සර මම අල්මාරියේ තියෙන ඇඳුම් කාවෝ කන නිසා අල්මාරියට කපුරු බෝල දැම්මා. කපුරු බෝල සුදු පාටට ලස්සනට, සුවඳට තියෙනවානේ. ඉතින් අපේ චූටි පුතාට කපුරු බෝලවල රස බලන්න හිතිලා අල්මාරියේ තිබුණු කපුරු බෝල කාලා.

කොහොම හරි මම දැක්කා පුතාගේ කටේ මොනවදෝ තියෙනවා. මම පුතාගෙන් ඇහුවාම කිව්වෙ ‘අල්මාරියේ අම්මා දාලා තිබුණ බෝල’ කියලා. එතකොටම මට දෙලොව සිහි වුණා. මම පුතා ළඟට අරගෙන වමනෙ කෙරෙව්වා.

එයාට පොල් කිරිත් පෙව්වා. ඒ හැම දේම මම කළා නෙවෙයි. ඇත්තටම කෙරුණා. මගේ කලබලෙයි, මල්ලි වමනෙ දානවයි දැකලා දු හොඳටම අඬන්න ගත්තා. මම කොහොම හරි පුතාව බලන ගමන්ම දුවගේ බය නැති කරන්න ඕන හින්දා දුවට කිව්වා ‘පුතේ බය වෙන්න එපා. මල්ලිට මුකුත් වෙන්නේ නෑ. මගේ පුතා අඬන්නෙ ඇයි?’ කියලා. දුවත් එතකොට පොඩියි. හැබැයි දුව දුන්නේ මට ගහෙන් වැටුණු මිනිහට ගොනා ඇන්නා වගේ උත්තරයක්.

ඒක ඇත්තටම උත්තරයක් නෙවෙයි, ප්‍රශ්නයක්. එයා මොකක්ද දන්නවාද මගෙන් ඇහුවෙ? ‘අම්මෙ මිනී පෙට්ටි ගොඩක් ගණන් ද?’ කියලා. හැබැයි එදා නම් දුවට මගෙන් හොඳ පාරවල් දෙක තුනක් වැදුණා. ඔය සිද්ධිය වෙන කොට පුතාට අවුරුදු තුනක් විතර ඇති.

ජීවිතය කියන්නේ නම් ඇත්තටම හරිම පුදුම දෙයක්. සමහර හොඳ දේවල් අපිට මුලින්ම එන්නේ කරදරයක් විදිිහට. මම එහෙම කියන්නේ චූටි පුතා පුංචි කාලේ ලබපු අත්දැකීම් ගැන හිතලා. ඉස්සර අපි, පුතයි දුවයි පුංචි කාලේ නිවාඩු දවස්වලට කොහේ හරි ඇවිදින්න යනවා.

පුතා හරිම ආසයි මුහුදට. ඒ නිසාම අපි දවසක් හැන්දෑවේ බීච් ගියා. පොඩිකමට පුතා මගෙත් අත අතැරලා දුවගෙන ගිහින් රැල්ල පෑගුවා. ටික ටිකම පුතා මුහුද පැත්තට ගියා. ටික වෙලාවකින් මට තේරුණා පුතාව මුහුදට ගහගෙන යනවා කියලා. මම හයියෙන් කෑගැහුවා.

කොහොම හරි පූරුවේ වාසනාවකට පුතා එදා බේරුණා. ඒ සිදුවීම නිසා අපි තීරණය කළා පුතාට පිහිනුම් උගන්වන්න. මේනක 1997 පිහිනුම්වලින් ජාතික මට්ටමෙන් වාර්තාවක් තිබ්බා. එතකොට එයාට අවුරුදු 13 යි.

නමුත් දෛවය අනුව තමයි හැමදේම, හැමදාම වෙන්නේ. පීනන්න බැරි පුතා පිහිනුම් ශූ®රයෙක් වුණා. පිහිනුම්වලින්ම ඉදිරියට යයි කියලා හිතුවට අවසානයේදී හිතුවෙවත් නැති විදිහකට එයා කලාවට යොමු වුණා. මගේ චූටි පුතාගේ අනාගතයත් වර්තමානය වගේම දීප්තිමත් වන බවට නම් සැකයක් නෑ.

 

නිශංකා උඩුගම්පල
ඡායාරූපය ප්‍රසාද් සමරතුංග

Posted in: ගොසිප්,ජීවිත විත්ති,මතක සැමරැම්,සිනමා