Showing posts with label මතක සැමරැම්. Show all posts
Showing posts with label මතක සැමරැම්. Show all posts

Wednesday, January 4, 2012

ජන කරළියෙන් ගුරු සැමරුමක්


ජන කරළියේ තරුණ නාට්‍ය ශිල්පීන් විසින් සිදු කරනු ලබන ගාමිණී හත්තොටුවේගම, ධම්ම ජාගොඩ සහ එච්. ඒ. පෙරේරා යන නාට්‍යවේදීන්ගේ නාට්‍ය හා රංග කලා සේවාව ඇගයීමේ සමරු වැඩසටහනක් ජනවාරි මස 04 වැනිදා පස්වරු 6.30 ට ලයනල් වෙන්ඩ්ට් රඟහලේදී පැවැත්වේ.
සමරු දේශනය පවත්වනු ලබන්නේ ප්‍රවීණ සාහිත්‍යධරයකු සහ කවියෙකු ලෙස සම්මානයට පාත්‍ර වූ ආරියවංශ රණවීර විසිනි.
ඇන්ටන් චෙකෝව්ගේ ‘ද බූර්’ ආශ්‍රයෙන් මහාචාර්ය තිස්ස කාරියවසම් පරිවර්තනය කළ ‘පෝරිසාදයා’ වේදිකා නාට්‍යය නව නිෂ්පාදනය හා අධ්‍යක්ෂණය පාලිත අබේලාල් ධර්මසේන ගෙනි.
රොනකා චාමලී, සුනෙත් ශාන්තප්‍රිය සහ රාසයියා ලෝහානන්දන් එහි චරිත නිරූපණය කරති. ඇඳුම් නිර්මාණය සුවිනීතා සුබසිංහගෙනි.
ධර්මසේන පතිරාජ විසින් රචනා කරන ලද ‘කොරා සහ අන්ධයා’ නාට්‍යයේ දමිළ පරිවර්තනය ‘පයනිහල්’ ලෙස ද එදිනම වේදිකාවට නැඟේ. පයනිහල් රාසයියා ලෝහානන්දන්ගේ දමිළ පරිවර්තනයකි.
රොනකා චාමලී සහ සෙල්වරාජ් ලීලාවතී අධ්‍යක්ෂණය කරන ලද මෙම වේදිකා නාට්‍යයේ තියාගරාජා ශිවනේසන් සහ රාසයියා ලෝහානන්දන් චරිත මවති.
ඇඳුම් නිර්මාණ සහ වේදිකා පරිපාලනය ඉනෝකා ලංකාපුරගෙනි. අජන්ත ශාන්තකුමාර් නාට්‍ය දෙකෙහිම රංගාලෝකය මෙහෙයවනු ලබයි.

ගාමිණී හත්තොටුවේගම, ධම්ම ජාගොඩ සහ එච්.ඒ. පෙරේරා යන නාට්‍යවේදීන්ගේ නාට්‍ය හා රංග කලා සේවාව අගයමින් ඔවුන්ගෙන් පැවත එන නව පරපුරට අයත් ජනකරළියේ තරුණ නාට්‍ය ශිල්පීන් විසින් මෙම මස 04 වැනි දින සවස 6.30 ට ලයනල් වෙන්ඩ්ට් රඟහලේදී සමරු වැඩසටහනක් පැවැත්වීමට සංවිධානය කර ඇත.
ශ්‍රී ලාංකේය නාට්‍ය ක්ෂේත්‍රයට ඉමහත් සේවාවක් කරමින් අගනා සිසු පරපුරක් බිහි කළ යථෝක්ත ප්‍රවීණ නාට්‍යවේදීන් අගයමින් මෙදින සමාරම්භක සමරු දේශනය පවත්වනු ලබන්නේ ප්‍රවීණ සාහිත්‍යධරයෙකු වන ආරියවංශ රණවීර විසිනි.
ඉන්පසු “පෝරිසාදයා” සහ “පයනිහල්” යන නාට්‍ය දෙක රංගගත වෙයි. “පෝරිසාදයා” මහාචාර්ය තිස්ස කාරියවසම් විසින් පරිවර්තනය කරන ලද ඇන්ටන් චෙකොව් ගේ “බූර්” නාට්‍යයේ සිංහල පරිවර්තනයයි. ධම්ම ජාගොඩයන් විසින් 1968 දී එය කරළියට ගෙන එන ලදී.
“පෝරිසාදයා” නව නිෂ්පාදනය අධ්‍යක්ෂණය කරන ලද්දේ පාලිත අබේලාල් ධර්මසේන විසිනි.
”පයනිහල්” 1971 දී ආචාර්ය ධර්මසේන පතිරාජ විසින් රචනා කරන ලද “කොරා සහ අන්ධයා” නාට්‍යයේ දෙමළ පරිවර්තනයයි. “කොරා සහ අන්ධයා” නාට්‍යයද එම වසරේ දී ධම්ම ජාගොඩයන් විසින් අධ්‍යක්ෂණය කොට කරළියට ගෙන එන ලදුව මහත් ප්‍රේක්ෂක ප්‍රතිචාරයක් ලද නාට්‍යයකි. 2012 නවදිල්ලි අන්තර් ජාතික නාට්‍ය උලෙළ නියෝජනය කිරීමට තෝරාගෙන තිබෙන “පයනිහල්” රොනිකා චාමලී සහ සෙල්වරාජ් ලීලාවතී විසින් අධ්‍යක්ෂණය කරන ලද නාට්‍යයකි. එහි චරිත තියාගරාජා ශිවනේසන් සහ රාසයියා ලෝහානන්දන් විසින් නිරූපණය කරනු ලබයි.
සිංහල ප්‍රේක්ෂකයින් හට තේරුම් ගැනීමේ පහසුව තකා “පයනිහල් නාට්‍යය සිංහල උපශීර්ෂ සහිතව රංග ගත කරනු ඇත.

වේදිකා නාට්‍ය වේශ නිරූපණ ශිල්පියකු, රංග භූමි අලංකරණ ශිල්පියකු වන හේමපාල ගොඩගේ පසුගියදා සංස්කෘතික ඇමැති ටී.බී. ඒකනායක මහතා වෙතින් කලාභූෂණ සම්මානය ලද
අවස්ථාව. පසෙකින් ලංකා කලා මණ්ඩලයේ සභාපති මහාචාර්ය කාලෝෆොන්සේකා ද වෙයි.

වසන්ත ඔබේසේකරයන් පිළිබඳ වෙබ් අඩවියක්


සම්මානනීය සිනමාවේදී වසන්ත ඔබේසේකරයන් පිළිබඳ වෙබ් අඩවියක් අන්තර් ජාලයට මුදා හැරෙ


වූ එය එම්. ආර්. එම්. ලංකා සොලියුෂන් ආයතනයේ නිර්මාණයකි.
ඔබේසේකරයන්ගේ නිර්මාණයන් හි සියලු තොරතුරු එයට ඇතුළත් වෙයි.
සත් සමුදුර චිත්‍රපටයේ සම තිර රචකයා ලෙස සිනමාවට පිවිසි වසන්ත ඔබේසේකරගේ පළමු අධ්‍යක්ෂණය වෙස් ගත්තෝ විය. අනතුරුව දියමන්ති, වල්මත් වූවෝ, දඩයම, කැඩපතක ඡායා, මාරුතය, සෙව්වන්දි, සළෙලු වරම, ආගන්තුකයා ඇතුළු අග්‍රගණ්‍ය චිත්‍රපට රැසක්ම නිර්මාණය කළේය.
වසර කිහිපයකදීම හොඳම අධ්‍යක්ෂ වශයෙන් සරසවිය සම්මානයට පාත්‍ර වූ හෙතෙම මෙරට සිටින විශිෂ්ට චිත්‍රපටකරුවන් අතර ප්‍රමුඛයෙකි. අදට යෙදෙන වසන්ත ඔබේසේකරගේ උපන් දිනය වෙනුවෙන් සරසවිය ඔහුට දීර්ඝායුෂ ප්‍රාර්ථනා කරයි.

Sarasaviya

මාළුන්ට සබන් දාලා හෝදලා පවුඩර් දැම්මා

මේනක රාජපක්ෂ ගැන අම්මා සරීනා ගේ මතකය

චූටි පුතා ඉස්කෝලේ ඇරිලා ආව ගමන්ම සපත්තු දෙක නම් ගලවන්න ඕන තාත්තාමයි. ඊට පස්සෙ ඉතින් මම හරි, තාත්තා හරි පුංචි පුතාව උස්ස ගෙන යන්නෙ නාන කාමරයට. පුතා චූටි කාලේ ඉඳන්ම හරිම ආසයි මාළුන්ට.
ඒ නිසා තාත්තා එයාට මාළු ටැංකියකුත් ගෙනත් දීලා තිබුණේ. දවසක් චූටි පුතා නාන අතරෙදි මගෙන් ඇහුවා ’අම්මෙ මං වගේ මාළු නාන්නෙ නැද්ද?’ කියලා. මාත් ඉතින් එච්චරම එයාගේ ප්‍රශ්නෙ හිතට ගත්තෙත් නෑ. හැබැයි පහුවෙනිදා උදේ තමයි මට තේරුණේ චූටි පුතාම එයාගේ ප්‍රශ්නවලට උත්තර හොයාගෙන බව.
පුතා එදා හවස මාළුන්ව සබන් දාලා හෝදලා. ඊට පස්සෙ එයාට මම පවුඩර් දාන නිසා මාළු ටැංකියේ වතුර එකට පවුඩර් හලලා. පහුවෙනිදා උදේ වෙන කොට අනේ ! මාළු ඔක්කොම මැරිලා.
මේ පුංචි දඟයාගේ දඟ කතාව කියාගෙන යන මොහොතේ ඇයගේ මුවින් ඉකි බිඳුමක් ද, සසුමක් සමඟ වා තලයට මුසු වුණා. ඒ එදා දඟකාරකම් කළ චූටි පුතාගේ දීප්තිමත් වර්තමානය දකින්න ආදරණීය පියාණන් ඔහු ළඟ නොමැති නිසා. මෙවර අපි ඔබට කියන්නේ ඔබේ ආදරණීය යොවුන් රංගන ශිල්පී මේනක හේමාල් රාජපක්ෂගේ පුංචි දවස්වල සොඳුරු මතකයන්. මේනකගේ පුංචි දවස්වලට ඔබව කැටුව යන්නේ ඔහුගේ සෙනෙහෙබර මෑණියන්. ඇය සරීනා රාජපක්ෂ.
පුතා චූටි කාලේ නොදන්නකමට කළ සමහර දේවල් නම් හිතන්නත් බයයි මට. ඉස්සර මම අල්මාරියේ තියෙන ඇඳුම් කාවෝ කන නිසා අල්මාරියට කපුරු බෝල දැම්මා. කපුරු බෝල සුදු පාටට ලස්සනට, සුවඳට තියෙනවානේ. ඉතින් අපේ චූටි පුතාට කපුරු බෝලවල රස බලන්න හිතිලා අල්මාරියේ තිබුණු කපුරු බෝල කාලා.
කොහොම හරි මම දැක්කා පුතාගේ කටේ මොනවදෝ තියෙනවා. මම පුතාගෙන් ඇහුවාම කිව්වෙ ‘අල්මාරියේ අම්මා දාලා තිබුණ බෝල’ කියලා. එතකොටම මට දෙලොව සිහි වුණා. මම පුතා ළඟට අරගෙන වමනෙ කෙරෙව්වා.
එයාට පොල් කිරිත් පෙව්වා. ඒ හැම දේම මම කළා නෙවෙයි. ඇත්තටම කෙරුණා. මගේ කලබලෙයි, මල්ලි වමනෙ දානවයි දැකලා දු හොඳටම අඬන්න ගත්තා. මම කොහොම හරි පුතාව බලන ගමන්ම දුවගේ බය නැති කරන්න ඕන හින්දා දුවට කිව්වා ‘පුතේ බය වෙන්න එපා. මල්ලිට මුකුත් වෙන්නේ නෑ. මගේ පුතා අඬන්නෙ ඇයි?’ කියලා. දුවත් එතකොට පොඩියි. හැබැයි දුව දුන්නේ මට ගහෙන් වැටුණු මිනිහට ගොනා ඇන්නා වගේ උත්තරයක්.
ඒක ඇත්තටම උත්තරයක් නෙවෙයි, ප්‍රශ්නයක්. එයා මොකක්ද දන්නවාද මගෙන් ඇහුවෙ? ‘අම්මෙ මිනී පෙට්ටි ගොඩක් ගණන් ද?’ කියලා. හැබැයි එදා නම් දුවට මගෙන් හොඳ පාරවල් දෙක තුනක් වැදුණා. ඔය සිද්ධිය වෙන කොට පුතාට අවුරුදු තුනක් විතර ඇති.
ජීවිතය කියන්නේ නම් ඇත්තටම හරිම පුදුම දෙයක්. සමහර හොඳ දේවල් අපිට මුලින්ම එන්නේ කරදරයක් විදිිහට. මම එහෙම කියන්නේ චූටි පුතා පුංචි කාලේ ලබපු අත්දැකීම් ගැන හිතලා. ඉස්සර අපි, පුතයි දුවයි පුංචි කාලේ නිවාඩු දවස්වලට කොහේ හරි ඇවිදින්න යනවා.
පුතා හරිම ආසයි මුහුදට. ඒ නිසාම අපි දවසක් හැන්දෑවේ බීච් ගියා. පොඩිකමට පුතා මගෙත් අත අතැරලා දුවගෙන ගිහින් රැල්ල පෑගුවා. ටික ටිකම පුතා මුහුද පැත්තට ගියා. ටික වෙලාවකින් මට තේරුණා පුතාව මුහුදට ගහගෙන යනවා කියලා. මම හයියෙන් කෑගැහුවා.
කොහොම හරි පූරුවේ වාසනාවකට පුතා එදා බේරුණා. ඒ සිදුවීම නිසා අපි තීරණය කළා පුතාට පිහිනුම් උගන්වන්න. මේනක 1997 පිහිනුම්වලින් ජාතික මට්ටමෙන් වාර්තාවක් තිබ්බා. එතකොට එයාට අවුරුදු 13 යි.
නමුත් දෛවය අනුව තමයි හැමදේම, හැමදාම වෙන්නේ. පීනන්න බැරි පුතා පිහිනුම් ශූ®රයෙක් වුණා. පිහිනුම්වලින්ම ඉදිරියට යයි කියලා හිතුවට අවසානයේදී හිතුවෙවත් නැති විදිහකට එයා කලාවට යොමු වුණා. මගේ චූටි පුතාගේ අනාගතයත් වර්තමානය වගේම දීප්තිමත් වන බවට නම් සැකයක් නෑ.

 

Tuesday, December 20, 2011

කෙලි පැටික්කිට ගලපගන්න පුළුවන් වුණේ පද තුනයි




පුංචි පා තබමින් සිනා කැට අහුරු විසුරුවමින් ගේ පුරා දුව පනින දූ සිඟිත්තිය ‘අ’ යනු ‘ආ’ යනු කියන දිනය උදා වනතුරු මාපියන් පුළ පුළා බලා සිටියේ සතුටත් තුරුළු කරගත් නොඉවසීමකින්.
දු පැටික්කියගේ කේන්ද්‍රයත් බලා අකුරු කියවීමේ මංගල්ලයට සුබ දිනයක් යොදා ගත් අම්මා අකුරු කියවන්න ගෙනා පොත් අල්මාරියේ හැංගුවේ දෝණි නැකතට පෙර අකුරු කියයි කියන සැක සිතින්.
කොහොම නමුත් දවසක් අහම්බෙන් දූගේ අතට වෙසක් කාඩ් එකක් ලැබුණා. එහා පැත්ත මෙහා පැත්ත හරවමින් ඇස් කරකව කරකවා වෙසක් කාඩ්පතෙහි අසිරිය බැලූ දෝණිගේ නෙත ගැටුණේ පප්පා. දෝණි පප්පා කියන්නේ නම් සීයාට.
රටක් රාජ්‍යයක් තමන් සතු වුණා වගේ සතුටකින් දෝතින්ම වෙසක් කාඩ් එක රැගෙන පප්පාගේ අතට දුන්නේ ටිකිරි සිනාවකින් ද පුංචි මූණ හැඩ කරගෙනමයි. දෝණි කරන්න යන දේ ගැන හරි හැටි අවබෝධයක් පප්පාටත් තිබුණෙ නෑ. වෙසක් කාඩ්පත පප්පාගේ අතට දුන් දෝණි කිව්වේ ‘පප්පෙ, ‘අ’ යන්න කියන්න ‘අ’යන්න කියන්න’ කියලා. දෝණිගේ කරදරය නිසාම පප්පා දෝණිට අකුරු කියෙව්වා.
හැබැයි වෙච්ච දේ නම් දැනන් සිටියේ පප්පයි, මිනිබිරියයි විතරමයි. අකුරු කියවීමේ උත්සවයට දවස් කිහිපයකට කලින් දෝණිගේ අම්මයි තාත්තායි උත්සවය ගැන බරටම සාකච්ඡාව.
අසල සිටි පප්පාගෙනුත් යමක් දැනගන්නට සූදානම් වුණේ දෝණිගේ තාත්තා ඒ කියන්නේ සුනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා.
මම තාත්තා පැත්තට හැරෙන කොටම කිව්ව දේ ගැන මට විශ්වාස කර ගන්නත් බැරි වුණා. ‘දැන් ඔයගොල්ලෝ උත්සවවලට ලෑස්ති වෙලා වැඩක් නෑ.
මගේ මිනිබිරිය අකුරු කියෙව්වා. ඒ කියෙව්වෙත් නිකන්ම නිකන් වෙලාවකත් නෙවෙයි. සරස්වතී යෝගය තිබුණු වෙලාවක. අපිට ඒ වෙලාවෙ ඇතිවුණ හැඟීම වචනෙන් විස්තර කරන්න බෑ.
එක පැත්තකින් අපේ සූදානම, බලාපොරොත්තුව, ගඟට කැපූ ඉනි වගේ වුණා. අනිත් පැත්තෙන් සුබම මොහොතක තමයි දන්නෙ නැතිවම හරි අකුරු කියෙව්වේ. ඔන්න ඔහොම තමයි උමයංගනා අකුරු කියෙව්වේ.
ඊට පස්සේ ඉතින් අල්මාරියේ හංගපු පොත් ටිකත් එයාගේ අතට දීලා අපි ඒ වෙලාවේ ගෙනහල්ලා තිබුණු රසකැවිලිවල රසත් බැලුවා.
මේ සතියේදී පුංචි දවස්වල විශේෂාංගයෙන් සරස්වතී යෝගයෙන් අකුරු කිය වූ ඔබේ ආදරණීය යොවුන් රංගන ශිල්පිනී උමයංගනා වික්‍රමසිංහගේ ළමා වියේ මතකයන් ආවර්ජනය කරන්නේ ඇයගේ ආදරණීය පියාණන්.
පුංචි කාලේදී එයා හරි අපූරු අපූරු කවි ගෙතුවා.එයා දවසෙන් වැඩිපුර කාලයක් ගත කරන්නේ එයාගේ පප්පත් එක්ක. දවසක් පප්පා එක්ක පාරේ යනකොට පප්පාට අමුතු කවියක් කියලා තියෙනවා.
අයියා එනා එනා
පප්පා එනා එනා
අම්මා එනා එනා
. . . . . . . .
හරිම වැඩේ, කෙලි පැටික්කිට ගලපගන්න පුළුවන් වුණේ පද තුනයි. දැන් ඉතින් දස අතේ කල්පනා කරනවා ඊළඟ පදේට මොකක්ද කියන්නේ කියලා. ඔය අතරෙදි දැකලා තියෙනවා ලස්සන බලු පැටියෙක් එයා ඉන්න පැත්තට එනවා. දැන් ඉතින් වැඩේ හරි. හතර වෙනි පදේ විදිහට කිව්වේ මොකක්ද දන්නවාද?
බව්වා එනා එනා.
ඕන්න ඔහොමයි අපේ පුංචි කවිකාරි අවුරුදු තුනාමාරේදී කවි කිව්වේ.
පුංචිම කාලේ දූ හරි අපූරු වැඩක් කළා. දූ චුටි කාලේ එයාගේ හොඳම යාළුවා කවුද දන්නවාද ඒ තමයි එයාගේ මාපට ඇඟිල්ල.
ඉස්සර අපි එයාව තොටිල්ලෙන් තියලා එයාට මාපට ඇඟිල්ලෙ පුංචි නූල් කෑල්ලක් ගැට ගහනවා. ඔන්න ඉතින් ඒ වෙලාවේ ඉඳන් දූ එයාගේ පුංචි ඇඟිල්ලත් එක්ක බර කතාව. ඒ වෙලාවට එයාට කවුරුවත් ඕනේ නෑ. මුලු දවසක්ම වුණත් ඉඳීවි අපි කවුරුවත්ම නැතුව.
අක්කාගෙයි මල්ලිගෙයි ජීවිත ගලවා ගැනිමේ මහා මෙහෙයුම ගැන කිව්වෙ නැත්නම්, ඒක ලොකු අඩුවක්. ඉස්සරම උදේ නවය දහය වෙන කොට අක්කයි මල්ලියි දෙන්නා සද්ද නැතුව මිදුලට යනවා. හරියට මීයට පිම්බා වගේ තමයි දෙන්නා ඒ වෙලාවට.
හෙමින් හෙමින් වත්තේ ගස් පීර පීර දෙන්නත් එක්ක මකුළු දැල්වල පැටළුණු පුංචි සත්තු හොයනවා. සමහර වෙලාවට මකුළුවා පුංචි සතෙක්ව දැලේ පටලවනකන් හොරෙන් බලන් ඉන්නවා. ඊට පස්සේ තමයි හොඳම වැඩේ තියෙන්නේ.
ඊළගට දෙන්නත් එක්ක මකුළු දැල්වල පැටළුණු පුංචි පුංචි සත්තුන්ව සාලේ පඩිය උඩට ගෙනහල්ලා කටුවක් අරගෙ මකුළුවගේ නූල ලිහනවා. පුංචි කාලේ අක්කාගෙයි මලයගෙයි උදේ වරුවේ රාජකාරිය ඕක තමයි. ඒ සත්තු බේරිලා යන දිහා දෙන්නා බලාගෙන ඉන්නෙත් හරිම සන්තෝසයෙන්.
පුංචි කාලේ අක්කා කෙසේ වෙතත් මල්ලි නම් හරිම දඟයි. දවසක් දූට ඕන වුණා මල්ලිව වඩා ගන්න. එතකොට මල්ලි අත දරුවා කාලේ. පව්නේ ඉතින් පොඩි කෙල්ලගේ ආසාවනේ කියලා මල්ලිව එයාගේ අතට දුන්නා.
කොහොම හරි ටික වෙලාවකින් මල්ලි දඟලලා දූගේ අතින් මල්ලිව බිමට වැටුණා. ඒ සැනින්ම අපි පුතාව ඩොක්ටර් කෙනෙක්ට පෙන්නුවා. පුතාට නම් කිසිම ප්‍රශ්නයක් නම් නෑ. අපි බය වුණේ දුව ගැන. එයා හොඳටම බය වෙලා.
මුළු දවසෙම මුල්ලකට වෙලා ඇඬුවා. වචනයක්වත් කතා කළේ නෑ. අපි හොඳටම බය වුණා, දුවට ආයිත් කවදාවත්ම කතා කරන්න බැරි වේවි කියලා. වාසනාවකට එහෙම වුණේ නෑ.
අපි දූ පුංචි කාලේ ඉඳන්ම එයාව යොමු කළේ අධ්‍යාපනයට. නමුත් එයා රංගන ශිල්පිනියක් වුණා. සමහර විට එහෙම වුණේ සරස්වතී යෝගය නිසාත් වෙන්න ඇති. කොහොම නමුත් දූගේ අතීතය, වර්තමානය වගේම අනාගතයක් දූ වගේම ලස්සන වේවි කියලා මම විශ්වාස කරනවා.
Copy Rights - sarasaviya

Thursday, December 15, 2011

‘ආයෙත් ලංකාව දාලා නම් යන්නේ නෑ’

ආදරණීය ටයි මහත්තයා අප අතහැර ගොස් දෙමසක් සම්පූර්ණ වීමට තව ඇත්තේ දින සතකි. මේ සොඳුරු නාමය සැමදා අප අතර රැෙඳන අපූරු නිර්මාණ බොහොමයක් අපට ඉතිරි කර ඔහු යන්නට ගියේය.
සිංහල සිනමාවේ නොමියෙන මතකයක් වන ‘හඳයා’ චිත්‍රපටය පිළිබඳ යළිත් කතාබහ කිරීමට පසුගියදා අපට දුලභ අවස්ථාවක් උදා විය. ඒ එහි රඟපෑ සූප්පුවා, සේන , සුද්දා, උක්කුවාත් මුණ ගැසීමටය. 1979 වසරේදී බොහොම කුඩා ළමුන් ලෙස හඳයා චිත්‍රපටයට එක් වූ ඔවුන් අද ළමා ළපටින් සිටින වැඩිමහල්ලන් බවට පත් වී ඇත. පසුගිය දිනක ඔවුන් යළි මුණ ගැසුණු ඒ සොඳුරු යාමයේ හඳයා හා සම්බන්ධ අතීත සිදුවීම් අප හා පැවසුවේ ටයි අංකල් යන ආදරණීය නාමය ද සිහි කරමිනි.
‘හඳයා’ හි හොඳ හා නරක යන ළමයින් දෙපිරිසකි. නරක වැඩ කරන ළමයින් අතර නායකයා ඔහුය.
‘සූප්පුවා’
කිත්සිරි මෙවන් ජයසේන.
එකම නිවෙසක සොහොයුරන් ලෙස හැදී වැඩුණු ප්‍රදීප් රොෂාන්, කසුන් මධුරසිංහත්, දර්ශන පනංගලත් අද අප අසලය. ඔවුන්ගේ ඒ අතීතය හා බැඳුණු රසමුසු සිදුවීම් අප හා කිව්වේ යම් දුකක් හදවත පොර බඳද්දී වග අපට වැටහිණ. මේ ලිපිය සැකසෙන්නේ ඒ අතීතය සමගිනි.
කිත්සිරි ඒ කාලේ ගජ ඉළන්දාරියා. විශ්වවිද්‍යාලයේ යන කාලයේ ඉඳන්ම නාහෙට නාහන මේ කොල්ලා සයිමන් නවගත්තේගමගේ ගජ මිතුරෙක්. කිත්සිරිට ටයි මහත්තයා මුණ ගැහෙන්න පාර කපන්නේ මේ මිතුරුකමයි. මේ වෙන කොටත් වේදිකා නාට්‍ය කිහිපයකටම සම්බන්ධ වී හිටිය කිත්සිරි,
‘මට රු: 2.50 ක් දීපන්’
කියලා යාළුවෙකුට කිව්වේ අතේ සතයක්වත් නොතිබුණු නිසා. යාළුවාගෙන් ලැබුණු රු: 2.50 ත් අරන් ඔහු ගියේ ටයි මහත්තයා මුණ ගැහෙන්නයි. එතැන රෙක්ස් කොඩිප්පිලි කියන අපේ නළුවත් හිටියා.
තමා ළඟට ආව මේ කොල්ලගේ විදිය ටයි මහත්තයාට අල්ලලා වගෙයි. ඔහු කිත්සිරිගේ කේදාන්තයේ සිට පාදාන්තය දක්වා බැලුවේ විමසිල්ලෙන්.
‘ඒ චරිතයට උඹ නම් කියාපු බඩුව’
ඔහු කිව්වේ ඉඳහිට මුහුණේ රැඳෙනා මඳ සිනහවෙන්.
අන්න එහෙමයි කිත්සිරිමෙවන් සූප්පුවා වුණේ.
දඩබ්බර සූප්පුවාගේ රූගත කිරීම් ආරම්භ වුණා.
‘කිරි ටින් එකට තට්ටු කර කර ගිහින් හරියටම මෙතනින් නතර වෙන්න ඕන’
ටයිටස් තොටවත්ත මහත්තයා සූප්පුවාට කිව්වා.
ඔළුව වනලා පිළිගත්ත සූප්පුවා ටිකක් දුර ගියා විතරයි අධ්‍යක්ෂවරයා කිව්ව දේ අමතක කළා.
ආයෙත් රූප රාමුව රූගත කළා. දෙවැනි වරටත් සූප්පුවට අමතක වුණා.
සූප්පුවා ළඟට ආවේ ටයි මහත්තයා. වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ ඔහුගේ අත සූප්පුවාගේ කන හරහා යන්න. සූප්පුවට තරු වීසි වුණා.
ඊළඟට දර්ශනය හොඳට රූගත වුණා.
ඒත් සූප්පුවගේ හිතේ ඇති වුණේ තරහක්.
‘මම මොකටද කාගෙන්වත් ගුටි කන්නේ’
මෙහෙම හිතුව සූප්පුවා හිතෙන් ටයි මහත්තයට බනින්න පටන් ගත්තා. ඒ් වුණත් ඒ කනේ පාර දුන්නේ තමන්ට හැදෙන්න කියලා සූප්පුවා තේරුම් ගත්තේ පස්සේ කාලයේ. කොහොම වුණත් කිත්සිරිත්, ටයි මහත්තයත් අතර තිබුණේ අපූරු ළෙන්ගතුකමක්. ඒත් කිත්සිරිගේ විෂය වුණේ චිත්‍ර අඳින එකයි. ටයි මහත්තයත් චිත්‍රවලට බොහොම කැමැතියි. මේ දෙන්නා අතර හිතවත්කමක් ලියලන්න ඒ කාරණයත් හේතුª වුණා.
‘ටයි මහත්තයාගේ ඇසුර හරිම සුන්දරයි.’
එහෙම දැනුණෙ ඔහුට ළං වුණු නිසා. කාලයකදී කිත්සිරි විදේශ ගත වුණා. ඔහු ලංකාවට ආවේ අම්මගේ අවම¼ගුලට.
‘මෙන්න තවත් සමු ගැනිමක්’ ටයි මහත්තයාගේ අවසාන ගමන ගැන කිත්සිරිගේ හිතේ මහා විශාල දුකක් ඇති වුණා.
‘ආයෙත් ලංකාව දාලා නම් යන්නේ නෑ’
කිත්සිරි තීරණය කළා.
ඊළගට අප ඉදිරියට ආවේ ප්‍රදීප් රොෂාන්.
ප්‍රදීප්ට ටයි මහත්තහා මුණ ගැහෙන්නේ විජය කුමාරතුංග නිසා. විජය කුමාරතුංග කියන්නේ ප්‍රදීප්ගේ මාමා කෙනෙක්. තලකොටුවේ නැවතිලා හිටිය ප්‍රදීප්ට පියසේන අහංගමගේ නෑකම මස්සිනා. මේ නිසා තලකොටුවට කලා ක්ෂේත්‍රයේ බොහොම දෙනෙක් ආවා ගියා. දයා තෙන්නකෝන්, ධර්මසේන පතිරාජ, ඩබ්ලිව්. ජයසිරි, සෝමසිරි දෙහිපිටිය වගේ කලාකරුවෝ. සමහරු ඒ අවටම නැවතිලා හිටියේ. ප්‍රදීප් ට ඔවුන් සමඟ තිබුණේ ළඟ ඇසුරක්. ඒ වෙනකොට ප්‍රදීප් ඕලෙවල් කරලවත් නෑ. මේ අතරයි ‘හඳයා’ කියලා ළඟදී රූගත කරන්නට නියමිත චිත්‍රපටයට ප්‍රදීප් ටයි අංකල් ළඟට ගියේ හරිම බයෙන්. කොහොම වුණත් ප්‍රදීප් හඳයා චිත්‍රපටයට තේරුණා. ඒ ලොකු අයියගේ (සේන) චරිතයට. හඳයා චිත්‍රපටයේදී සූප්පුවත්, සේනත් කඩු ෆයිට් එකක්.
‘ප්‍රදීප් එතනදි එක පාරටම වැටෙන්න ඕන.’ ටයි මහත්තයා ප්‍රදීප්ට උපදෙස් දුන්නා. එක පාරක් කළා. දෙපාරක් කළා. හරි යන පාටක් පේන්න නෑ. ඊළඟ පාර ටයි මහත්තයා ප්‍රදීප්ව තල්ලු කළා. රූගත කිරීම නියමෙට වුණා. කසුන් මදුරසිංහ තෝර ගත්තේ පවුලේ දෙවැනියාට චුට්ටේගේ චරිතයට. එතකොට කසුන් ඉගෙන ගත්තේ 5 ශ්‍රේණියේ මහානාම විද්‍යාලයේ. එදා තිබුණු විවිධ ප්‍රසංගයට අමුත්තෙක් ඇවිත් හිටියා. ඒ ටයි මහත්තයා. කසුන් වේදිකාවේ කළ රංගනය ටයි මහත්තයගේ හිතට ඇල්ලුවා. ඊට පස්සේ ඔහු හඳයා චිත්‍රපටයේ රඟපෑවා.
පිටකොටුවේ බෝ ගහ ළඟ සපත්තු මදිනවා. එක මහත්තයෙක් ආවා මේ පුංචි ළමයා ළඟට. සපත්තුව ඇල්ලුවා. චුට්ටෙ සපත්තුව මැද්දා.
‘හරියට සපත්තුව මදින්නවත් බෑ’
ඔහු බැණ බැණ ගියේ චුට්ටෙට.
මේ දර්ශනයත් රූගත වුණා. පිටපතේ ඒ දර්ශනය නොතිබුණත් ඒ මහත්තයා කසුන් මේ කරන්නේ රඟපෑමක් කියලා දැනගෙන නෙමෙයි එහෙම කළේ. ඒ වුණාට දර්ශනය ඉස්තරම්.
ඊළඟ රූගත කිරීම් තිබුණේ දර්ශන පනංගල උක්කුවගේ චරිතයට පණ පොවන දර්ශන. පනංගල ඒ කාලේ පුංචි කොලු පැටියෙක්. දර්ශනගේ බාප්පා ටයි අංකල්ගේ ගෙදර ගියා. මේ පුංචි කොලු පැටියා බාප්පගේ අතේ එල්ලුනේ ටයි අංකල්ගේ ගෙදරට යන්න. ‘අපූරු කොලු පැටියෙක්’
ටයි අංකල් එහෙම කියලා දර්ශන පුතාගේ ඔළුව අත ගෑවා.
‘ඒ චරිතය මට ලැබුණේ වාසනාවට’
දර්ශන අද එහෙම හිතනවා. දර්ශන සිය අතීතයට ගියා. ඒ කාලේ දර්ශන කියන පුංචි කොල්ලට රඟපාන්න තිබුණේ හෙන්රි ජයසේන කියන අපේ ප්‍රවීණ නාට්‍යකරුවත් සමඟයි.
‘තාත්තේ’
හෙන්රි අංකල්ට අමතන ඒ දසුන දැක්ක විතරයි දර්ශනගේ අම්මා අඬනවා. ටයි අංකල්ට ප්‍රහේළිකාවක්.
‘තාත්තා නැති වෙනකොට පුතා හරිම පුංචියි. අද තමයි පුතා තාත්තා කියනවා කනට ඇහුණේ.’
ටයි අංකල් මේ පුංචි කොල්ලාව උස්සලා තමන්ගේ පපුවට තුරුලු කර ගත්තා.
‘හරිම සුන්දර තාත්තා කෙ නෙක්’
සමුගන්නට මත්තෙන් කිත්සිරි, ප්‍රදීප්, කසුන්, දර්ශන යන සිව්දෙනාගේ මුව විවර වුණේ සොඳුරු පද වැලක් වගේ.

බබා පුංචි කාලේ බිව්වෙ එළ කිරි නෙමෙයි, අලි කිරි

රොෂාන් රණවනගේ අම්මා සිහිපත් කරයි




පුංචි දවස්වල ඉඳන්ම බබා අනිත් අයව මෙහෙයවන්න හරි දක්ෂයි. සමහර විට එයා අපේ පවුලේ වැඩිමල් දරුවා නිසා වෙන්නත් ඇති.
සෙල්ලම් කරද්දිත් හැම දේම තීරණය කරන්නෙත් ‘බබා’මයි. දවසක් සෙල්ලම් කරද්දී කාර් එකක් අනතුරකට ලක් වෙලා ගිනි ගන්නවා වගේ දෙයක් බබාට කරන්න ඕන වෙලා. බබා හැමදාම වගේ අධ්‍යක්ෂක.
මල්ලි තමයි නළුවා. අයියා මල්ලිව විල්බැරැක්කයක ගැට ගහලා යටින් ගිනි කියලා. මල්ලි පිච්චෙන කොට කෑගහලා. ඒත් ‘බබා’ ට ඒවායේ කිසි ගාණක් නෑ. කොහොම හරි අපේ අසල්වැසියෙක් නිසා තමයි එදා නම් පොඩි පුතා බේරුණේ.
මේ අපූරු අධ්‍යක්ෂක බබා නම් දැන් රංගන ශිල්පියෙක්. ඔහු ඔබේ ආදරණීය රංගන ශිල්පී රොෂාන් රණවන. රොෂාන්ගේ පුංචි දවස්වල දඟකාරකම් අපට කිව්වේ නම් ඔහුගේ ආදරණීය අම්මා. ඇය කාන්ති රණවන.
පොඩි කාලේ නම් බබා හරිම දඟයි. රොෂාන්ට අපි ගෙදරදි කතා කරන්නෙ බබා කියලා. අලින්ට ළමයින්ට නලියන්නෙ නැතිව ඉන්න බෑ කියන්නෙත් නිකන් නෙවෙයි නේ.
අපේ බබා කියන විදිහට එයා පුංචි කාලේ බීලා තියෙන්නෙ එළ කිරි නෙවෙයි, අලි කිරි. මොකද දන්නවාද මම එහෙම කියන්නේ? පුතාලාට මම පොඩි කාලේ දුන්නෙ එළකිරි.
ඉතින් මම දවසක් එයාලට එලිෆන්ට් හවුස් එකෙන් එළකිරි ගෙනහල්ලා දුන්නා. ඒ කිරි බෝතලේ පිටතින් එලිෆන්ට් හවුස් කියලා වගේම ලාංඡනයේ ඉන්නේ අලියානේ.
ඒ නිසා බබා හිතලා තියෙන්නේ එයා බොන්නේ අලි කිරි කියලා. හිතලා විතරක් නතර වුණා නම් මදැයි. එයා බොන්නෙ අලි කිරි කියලා යාළුවන්ටත් කියලා.
හැබැයි අලි කිරි බොන්න ඇති කියලා මටත් හිතෙන තරමට පොඩි කාලේ දාංගලේ. අපේ ගෙදර ඉස්සරහ තිබුණා ලොකු පොන්ඩ් එකක්. ඒ ළඟම තව අඹ ගහකුත් තිබුණා.
මෙයා ඉස්කෝලේ ඇරිලා ගෙදර ආවාම හවසට අර අඹ ගහේ අත්තක ලනුවක් ගැට ගහනවා. ඊට පස්සේ ටාසන් වගේ පොකුණේ ඒ පැත්තටයි මේ පැත්තටයි ලනුවෙ එල්ලිලා කෑ ගගහා යනවා.
හැබැයි සේරම දඟ වැඩ ගෙදරදි තමයි. ඉස්කෝලෙදි නම් දඟ නෑ. කිසිම දේකට ඉදිරිපත් වෙන්නෙත් නෑ. ඉස්කෝලෙදී මොහොකටම හරි පුතාව තෝර ගත්තොත් ‘අනේ මට ලැජ්ජයි’ කියලා අයින් වෙනවා.
පුංචි කාලේ පිරිසක් ඉදිරියේ වේදිකාවකට නග්ගන්න නම් කොහෙත්ම බෑ. දවසක් බබාව ගායනා තරගෙකට ඉස්කෝලෙන් ඉදිරිපත් කරලා.
මමත් ඉතින් කිසිම දේකට ඉදිරිපත් වෙන්නෙ නැති දරුවා මෙහෙම දේකට හරි ඉදිරිපත් වෙන එක කොච්චර දෙයක් ද කියලා හිතලා පුහුණුවීම්වලටත් එක්ක ගෙන ගියා.
හැමදාම පුහුණුවීම්වලට යන අතරවාරෙදි මගෙන් අහන්නෙම, ‘අම්මෙ කොහොමද මං සෙනඟ ගොඩාක් ඉස්සරහ සින්දු කියන්නේ? මට ලැජ්ජයි අම්මෙ, මම අසනීප වුණොත් මොකද වෙන්නේ’ වගේ දේවල්.
පස්සෙ ,පස්සෙ මටත් බය හිතුණා දරුවාට ගායන තරගෙ මානසික වදයක් වේවි කියලා. ඒ නිසා මගේ උනන්දුවත් ටික ටික අඩු වුණා. කොහොම හරි පුතාම හිතලා හිතලාම කැස්සක් හදා ගත්තා.
එතනින්ම එයාගේ ගායන තරගෙත් අවසන්. දැන් නළුවෙක් වුණාට පුංචි දවස්වල ඔය වගේ තමයි ඉදිරිපත් වීමේ හැකියාව. බබා පොඩි කාලේ නම් මම හිතුවෙ එයා කවදා හරි විද්‍යාඥයෙක් වේවි කියලා.
එයාට ඉස්කෝලේ යන කාලේ ගෙදර පුංචි විද්‍යාගාරයකුත් තිබුණා. එයයි තව එයාගේ යාළුවෝ කීප දෙනෙකුයි එකතු වෙලා විවිධ අත්හදා බැලීම් කරනවා විද්‍යාගාරයේදී.
පුතාගේ පුංචි විද්‍යාගාරය තිබුණේ අපේ ගෙදර උඩ තට්ටුවේ කාමරයක. දවසක් මම කාමරේට ගිහාම දැක්කා ඇසිඩ් තියෙනවා. ඒක දැක්කාම මට හොඳටම බය හිතුණා.
පොඩි අයනේ, මොනවා හරි කරන්න ගිහිල්ලා ඇසිඩ් කාගේ හරි ඇඟකට වීසි වුණා නම් . . . නමුත් ඉතින් හැම දේම වෙන්නේ දෛවය අනුවනේ. පුංචි කාලේ සිංදුවක් කියන්නවත් ඉදිරිපත් නොවුණු මගේ ලොකු පුතා දැන් රටම දන්න, රටම ආදරය කරන නළුවෙක්. මට ඒ ගැන සන්තෝසයි.

Friday, December 2, 2011

අමීර් ඛාන්



1. සම්පූර්ණ නම – අමීර් හුසේන් ඛාන්
2. උපන් දිනය – 1965 මාර්තු 14
3. උපන් ස්ථානය – බන්ද්‍රා ප්‍රදේශයේ ශුද්ධ වූ පවුලේ රෝහල
4. පියා - චිත්‍රපට නිෂ්පාදකවරයෙකු වූ තහීර් හුසේන්
5. මව - සීනත් හුසේන්
6. සහෝදරයා - ෆයිසාල්
7. සහෝදරියන් – නිඛාට් සහ ෆාහඩ්
8. බිරිඳ – රීනා දත් (1986 විවාහවී 2002 දී වෙන්වීය.)
(මේ වනවිට විවාහ කරගෙන සිටින්නේ කිරන්රාඕ)
9. දරුවන් – ජුනයිඩ් (පුතා) ඊරා (දුව) පළමු විවාහයෙනි.
10. කුලුඳුල් සිනමා රංගනය – 1973 දී තිරගත වූ ‘යාසෙන් කි බාරාත්’ චිත්‍රපටයේ ළමා චරිතයක් නිරූපණය කිරීම.
(චිත්‍රපටය අධ්‍යක්ෂණය කළේ මාමා කෙනෙකු වූ නසීර් හුසේන්)
11. ජනපි‍්‍රය වූ චිත්‍රපටය – 1988 දී තිරගතවූ ‘ක්්‍යාමත් සෙ
ක්්‍යාමත්ටක්’ චිත්‍රපටයේ රඟපෑමෙන්
12. මෙතෙක් රඟපා ඇති චිත්‍රපට - 43
13. නිෂ්පාදනය කළ චිත්‍රපට - 07
14. අධ්‍යක්ෂණය කළ චිත්‍රපට - 01
15. මෙතෙක් ලබා ඇති සිනමා සම්මාන - 09
16. නිෂ්පාදනය කළ ජනපි‍්‍රය චිත්‍රපට – ‘ලගාන්’ (2001) ’තාරෙ සමීන් පර්’ (2007)(මෙම චිත්‍රපට වෙනුවෙන් වසරේ හොඳම චිත්‍රපටවලට පිරිනැ මෙන ‘ෆිල්ම් ෆෙයාර්’ සම්මාන හිමිවිය.)
17. ලිපිනය - 11 Bela Vista Apts., Palli Hill, Bandra, Mumbai 400 050

නංගියෙක් හරි මල්ලිනයක් හරි ගෙනාවද කියල බලන්න

ඕෂි හැමදාම හැන්දෑවට බෑග් එක බලන්නේ

පවුලේ එකම දරුවා නිසා දෝණි හැදුණේම අම්මාගේ තුරුලේමයි. අම්මාත් හැම වෙලාවේම දෝණිව තමන් ළඟින්ම තියා ගන්නත් අමතක කළේ නෑ.
දවසක් පුංචි දෝණි අම්මාගේ සුළඟිල්ලේ එල්ලිලා ටවුමට ගියා. එතකොට මේ පුංචි කෙල්ලට යාන්තම් අවුරුදු දෙකක් විතර ඇති.
එක පාරටම මේ හුරතලීගේ ඇහැ නැවතුණේ රතු පාට ඉංග්‍රීසි අකුරින් ලියා තිබූ නාම පුවරුවක් ළඟ. මේ කෙලි පැටික්කි දෙවරක් නොසිතා හයියෙන් බී, ඒ. ටී. ඒ කියා කෑ ගැසුවා. ඒ හඬට ඇයත් මවත් දෙස හැරී නොබැලූ කෙනෙක් නොමැති තරම්.
අපහසුතාවයට පත් අම්මා නම් දූ සිඟිත්තිය සමඟ ඊට පසුව පාරේ ඇවිදගෙන යන විට ඇතැම් අවස්ථාවලදී දෝණිගේ කට සියතින් වැසුවේ යළිත් පෙර සිදු වූ වැන්නක් යළිත් නොවන්නට වග බලා ගනිමින්.
මේ කතාව මා සමඟ පැවසුවේ සරලා අමරසිරි ගුණවර්ධන මහත්මියයි. මේ සතියේ පුංචි දවස්වල විශේෂාංගයෙන් අතීත මතකයන් පෙළ ගස්වන්නේ ඕෂධී හේවාමද්දුම නම් යොවුන් රංගන ශිල්පිනියගේ ආදරණීය මෑණියන්.
දුවට චූටි කාලේ එයාගේ වයසේ අනිත් ළමයින්ට වඩා හොඳට කියවන්න පුළුවන්.
දවසක් දූගේ පෙර පාසලේ මිස්ගේ දුව උම්මග්ග ජාතකය ගෙනහල්ලා. එයා දුවට වඩා වැඩිමල් දරුවෙක්.
අපගේ දූ ඒ දරුවා ළඟින් දුවන ගමන් උම්මග්ග ජාතකයේ තිබුණ වචනයක් කියලා.
මිස්ටත් හරිම පුදුම හිතිලා. ඇත්තටම පෙර පාසල් යන සමහර දරුවෝ හැමදාම කියලා දෙන වචනයක වුණත් අකුරු අමුණගෙන කියවන්නෙ හරිම අමාරු වෙන්නේ.
දුව පුංචි කාලේ ඉඳන්ම හරිම කැමැතියි පොත් කියවන්න. එයා ශිෂ්‍යත්වෙන් ලකුණු 182 ක් අරගෙන සමත් වුණා. ඉස්සර එයා කිව්වෙ කවදා හරි එයා ඩොක්ටර් කෙනෙක් වෙනවා කියලා.
දූ ඉගෙනීමටත් දක්ෂ නිසා මමත් හිතුවා එහෙම වෙයි කියලා. ඉතින්, දුව පුංචි කාලේ අපේ අම්මා හිටියෙත් අපේ ගෙදර.
අම්මාට දියවැඩියාව තිබුණ නිසා ගෙදරදී අම්මාට ඉන්සියුලින් ඉන්ජක්සන් එකක් දෙනවා.
මම දවසක් නිදාගෙන ඉන්න කොට මොකෙක්දෝ මගේ අත කනවා වගේ දැනිලා නැගිටලා බැලින්නම් මගේ පුංචි දොස්තර නෝනා එයාගේ ලේයි මගේ ලේයි එක පාටද කියලා බලන්න අපේ අම්මාට බෙහෙත් විදින සිලින්ජරයක් අරගෙන ඇවිත් මට විදිනවා.
පුංචි දොස්තර නෝනා හැදුනෙම තනියම. ඉස්සර අපිත් එක්ක රංඩු කරනවා නංගියෙක් හරි මල්ලියෙක් හරි ඕන කියලා.
දූ හැමදාම හවසට තාත්තා ගෙදර ආවාම තාත්තා නංගියෙක් හරි මල්ලියෙක්ව ගෙනහල්ලා ඇතයි කියලා බෑග් එක අවුස්සනවා.
ආ . . . මට දුව ගැන බය හිතුණු දවස ගැන නම් කියන්නම ඕන. ඉස්සර ‘ඉරට අඬන මල්’ ටෙලි නාට්‍යය රූගත කළේ අපේ ගෙවල් ළඟ. ඉතින් ඒ කාලේ අපේ ගෙදර තමයි චන්ද්‍රරත්න මාපිටිගමගේ දුව සෙල්ලම් කළේ.
ඒ දුවත් ඕෂිගේ වයසෙමයි. දවසක් දුවලා දෙන්නාම පඩි පෙළේ සෙල්ලම් කර කර හිටියා. මමත් ඒ අතරවාරයේ මගේ වැඩක් කළා.
එක පාරටම දුවලා දෙන්නම හයියෙන් කෑගහලා අඬනවා ඇහුණා. මම හොඳටම බය වෙලා දුවගෙන ගියා.
ඕෂිගේ කටේ ලේ පිරිලා. අනිත් දුවගේ කටිනුත් ලේ එනවා. ඊට පස්සේ මම දෙන්නාවම ඩොක්ටර් ළඟට එක්ක ගෙන ගිහින් බෙහෙත් දැම්මා.
ඊට පස්සෙ මම ඇහුවා දෙන්නාගෙන් මොකද වුණේ කියලා. දන්නවද මොකද වෙලා තියෙන්නේ කියලා? ආදරේ වැඩිකමට ඕෂි අනිත් දරුවාව වඩාගෙන.
ඊට පස්සේ ඒ දරුවාව මෙයාගේ ඇඟ උඩට වැටිලා. ආදරේ නිසා තව පොඩ්ඩෙන් ඕෂධීට දතුත් නැති වෙනවා.
පුංචි කාලේ දූ එච්චරම දඟ නෑ. හැබැයි චණ්ඩි පැටියා කිසිම දේකට බය නෑ.
මම මොනවා හරි දේකට බය වුණාම දූ මං ළඟට ඇවිත් කියනවා ‘අම්මා බය වෙන්න එපා මං ඉන්නවානේ’ කියලා.
එදා මගේ තනියට හිටපු දෝණි ගැන මම දැන් වෙනදාටත් වඩා හොයලා බලනවා.
පුංචි කාලේ ඉඳන්ම අද වෙනකන් හෙවනැල්ල වගේ හැම වෙලාවෙම මම හිටියේ දුව ළඟමයි. දොස්තර කෙනෙක් නොවුණත් දුව අද ඉන්න තැන ගැන මම වගේම දූගෙ තාත්තාත් සතුටුයි.

අවසාන මොහොත මාගේ පෝරකය දෑස මානේ

මේ දිනවල ජනප්‍රියම ගීතය


ඒ සිරකරු තවමත් මේ ගීතය ලියුවේ ඔහු වෙනුවෙන් කියා දන්නේ නැහැ - භාචි සුසාන්


මගෙ යාළුවෙක් ඉන්නවා මිගමුව හිරගෙදර.ඔහු වැරැදි කිහිපයකටම හිරබත් කෑ පුද්ගලයෙක්. ඒ නිසා ජීවිතයෙන් සෑහෙන කාලයක් ඔහු ගත කළේ හිරගෙදර බිත්ති හතරට කොටු වෙලා.
වරක් මා ඔහුව දකින්නට ගියා. ඔහුගේ අසරණ මුහුණෙහි සටහන්ව ඇති සිතුම් එකිනෙක ඒ මනුස්සයා කියා පෑවා. මට දැනුණේ මාව පිච්චෙනවා වගේ.
ඇත්තටම ඒ වචන හරිම සංවේදියි. මොකක්දෝ අවාසනාවකටයි ඔහුට හිරගෙදර ලගින්නට සිද්ධ වෙලා තියෙන්නේ. විශේෂයෙන් ඔහු හැදී වැඩුණු පරිසරය සහ ළමා කාලය ගත කළ අන්දම ඔහු මට කීවා.
එදා මං මිතුරාගෙන් සමුගෙන එතැනින් එළියට ආවේ සසල වූ මනසකින්. මෙවැනි මිනිසුන් තව කී දාහක් නම් ඇත්දැයි සිරගෙදර ඉදිරියේ මාවත දිගේ ඇවිදගෙන එද්දී මට සිතුණා.
තමන් ආදරය කරන මිනිසුන්, සතා සිවුපාවන්, ගහ කොළ, ගංගා, ඇලදොල දකින්නේ නැතිව හිරු එළියෙන්, සඳ එළියෙන් බිඳක් හෝ නොවිඳ ඒ අය ඉන්නේ කොහොමද යන වග මා කල්පනා කළා.
ඒ අදහස් ටික මං එවලේම පුංචි කොළ කැබැල්ලක කුරුටු ගෑවා. තනුවක් ද යොදා කාලයක් තිස්සේ මං ඒ වදන් පෙළ මුමුණ මුමුණ හිටියා. ඒත් ඒක රෙකෝඩ් කළේ නම් නැහැ.
දිනක් මං මගේ ගීත පටිගත කිරීමට ඉන්දියාවේ මුම්බායි නුවරට ගියා. එහෙ ඉන්නවා සුබේන් කියලා මගේ මිත්‍රයෙක්. සුබේන්ට ස්ටුඩියෝ එකක් තියනවා.
ඔහු මට පකිස්ථානු ගීත වගයක් අහන්නට සැලැස්වූවා. ඒ මගේ ඉල්ලීමක් මත. එ අතරේ තිබූ එක්තරා තනුවකට මගේ සිත වැඩියෙන් යොමු වුණා.
එය මා ඉකුත් දිනයකදී සිරගෙර මිනිසුන්ගේ සිතුම් පැතුම් මුසු කොට ලියූ වචනවලට වඩාත් සුදුසු එකක් බව මට වැටහුණා. ඒ තනුවත් මං නිර්මාණය කළ තනුවත් යම්තාක් දුරකට සමානයි.
ඒ ගීතයේ අදහස යම් යම් තැන්වලින් වෙනස් කොට පාකිස්ථානු තනුවට මං ගැලපුවා. නිකම්ම නිකම් සිරකරුවකුගේ අදහස් ටිකක් වෙනුවට පෝරකයට නියම වූ මිනිසෙකුගේ අන්තිම මිනිත්තු කිහිපය ඔහුට දැනෙන අන්දම පිළිබඳ කියවෙන අයුරින් මං පද පෙළෙහි වචන යළි මේ අන්දමින් ලිව්වා.

අවසාන මොහොත මාගේ
පෝරකය දෑස මානේ
පෙනේවී රූපේ ඔබගේ
මැවි මැවී මාගේ අම්මේ

පොඩි කාලේ වීදි අතරේ
සෙව්වා කිරි සුවඳ අම්මේ
ඒ සුවඳ දැනිලා පාරේ
මඩ වතුර බිව්වා
ගලන ලේ කිරි වුණේ
නොමැතිදෝ ඔබේ ළයේ
මා ඔබෙ පුතු නොවේද අම්මේ
ඔබෙ පුතු නොවේද අම්මේ

මේ කෲර ලෝක තලයේ
නොමිනිසුන් සමඟ ඇසුරේ
ගෙවූ නිසයි මාගෙ ජීවේ
මේ ලෙසින් අඳුරේ
මධුවිතින් මත් වෙලා
කෙලෙසුවා මිනිමරා
ගැලවිලා එන්න බැහැනේ අම්මේ
අඳුරු වීලා මාගේ ලෝකේ
අපිට කරදරයක් වුණාම නිතැතින්ම සිහියට එන්නේ ආදරයේ සංකේය බඳු අම්මාවයි. ඒක කොයි කාටත් පොදු කරුණක්. තව සුළු මොහොතකින් තමාගේ ගෙල එල්ලුම් ගසේ කඹයට හිර වී හුස්ම වාතලයේ සැඟවී යන බව දැනෙද්දී ඔහුට සිය අම්මා සිහියට පැමිණෙනවා. ඒත් සමඟම මා පෙර පැවසූ පරිදි ඔහුව සිරගෙදරට යන්නට හේතු වුණු වටපිටාව චිත්‍රයක් මෙන් මැවෙනවා. මොන වැරැද්ද කළත් අම්මා කෙනෙක් තම දරුවෙක් එළවන්නේ නැහැ, ආරක්ෂා කරනවා මිසක.
ඒ අදහසට වදන් පෙළ සකසා ලංකාවට ආ විගස මේ ගීතය රෙකෝඩ් කළා.
‘අවසාන මොහොත’ ගීතයේ වැඩ කටයුතු දැන් සියල්ලම හරි. නමුත් එය මා ළඟ වසර කිහිපයක් තියාගෙන සිටියා මිසක මං කිසිදු මාධ්‍යයකට දුන්නේ නැහැ. ලොකුකමකට එහෙම නෙවෙයි, මගේම වුවමනා නැතිකම නිසා.
එක්තරා දිනයක මගේ නිවසට මගේ මිත්‍ර සමාගමේ කෙනකු පැමිණියා. ඔහු මගෙන් ඇහැව්වා අලුත් සිංදු මොනවත් නැති ද කියලා. මං ‘අවසාන මොහොත’ ඇතුළු මගේ නව නිර්මාණ කිහිපයක් ඔහුට අසන්න සැලැස්සුවා. අනිත් ඒවා කෙසේ වෙතත් ‘අවසාන මොහොත’ ගීතය නම් ඔහු අහගෙන හිටියේ වශීීවෙලා වගේ. එය ඔහුගේ ජංගම දුරකතනයට ඇතුළත් කර දෙන්න යැයි ඉල්ලීමක් කළා. දෙවතාවක් හිතන්නේ නැතිව මං දුන්නා.
ඔහු ඔහුගේ යාළුවන්ටත් මේ සිංදුව පසුව ලබා දීලා. තවත් අයෙක් අන්තර් ජාලයට පවා ගීතය දාලා. සෑහෙන්න පිරිසක් ගීතය ඩවුන්ලෝඩ් කරලා. සමහරෙක් මෙයට වෙන රටවල වීඩියෝ එකතු කොට වීඩියෝවක් පවා හදලා. මේ අතරවාරයේ රේඩියෝ චැනල් එකක වැඩ කරන කෙනකුට මෙය අහන්න ලැබිලා ඔහු එය ප්‍රචාරය කොට තිබෙනවා. ගීතය ප්‍රචාරය වෙනකම්ම මම දන්නේ නැහැ. මේ ආකාරයෙන් තමයි ‘අවසාන මොහොත’ ජනප්‍රිය ගිතයක් වුණේ.
ගීතයට රූප රචනාවක් නිර්මාණය කළේ චමීන් ප්‍රනාන්දු. කැමරාකරණයෙන් දායක වූ ධම්මික රත්නායක හොඳ සහයක් වීඩියෝවට ලබා දුන්නා. කොළඹ රේස්කෝස් ක්‍රීඩාංගනයයි අපි දර්ශන තල විදිහට යොදා ගත්තේ. එක දවසින් රූගත කිරීම් නිම කළා. රංග සිංහාගේ සංස්කරණයෙන් එකතු වුණා.
‘අවසාන මොහොත’ ගැන අවසන් වශයෙන් සඳහන් කරනවා නම් මිත්‍රයන් දෙදෙනෙකු නිසා නිර්මාණය වූ සහ ජනප්‍රිය වූ ගීතයක්. එක් කෙනෙක් සිරගෙදර මිත්‍රයා.
අනෙක් කෙනා ගීතය මගෙන් මුලින්ම ජංගම දුරකතනයට දාගත්තු කෙනා. ඒ දෙන්නට පින් සිද්ධ වෙන්න අද මේ ගීතය අතිශය ජනප්‍රිය එකක් වෙලා තියනවා. සිරගෙදර මිත්‍රයා තවම සිරගෙදර. ඔහු තවම දන්නේ නැහැ ඔහුගේ සිතුම් පැතුම් බිඳක් නිසා තමයි මෙතරම් ජනප්‍රිය ගීයක් නිර්මාණය වුණේ කියලා.
මෙතෙක් වෙලා ඔබට කතා කළ මම භාචි සුසාන්.

හැම දේටම වඩා මට වටින්නේ මගේ පවුලයි

සුනීතා විමලවීර

‘ගර්ලි නෝනේ . . . ගර්ලි නෝනේ’
ගර්ලිගේ නැන්දම්මා නිතරම ඇයව ඇමතුවේ එහෙමයි. මේ නම කොයි තරම් ජනපි‍්‍රය වුණාද කිව්වොත් ‘අමන්දා’ නරඹන හැමෝම වගේ ඈට ආමන්ත්‍රණය කළේ මේ නමින්මයි.
මෙන්න බොලේ ගර්ලි නෝනේ ගේට්ටුවෙන් මතු වුණා.
‘එන්න . . . එන්න, මම මේ මඟ බලාගෙන තමයි හිටියේ.’
හඳක් වගේ මුහුණේ හිනාව පිිරිලා ඉතිරිලා. නපුරුකම පේන්නවත් නැහැ.
‘බය වෙන්න එපා. මම ඔය නාට්‍යවල ඉන්න තරම් නපුරු කෙනෙක් නම් නෙමෙයි.’
ඈ කිව්වේ අපේ සිත ඉවෙන් මෙන් වටහා ගෙන වගේ. ඇගේ කියමනට නම් හිනා නොවී බැහැ. අපේ සිනා හඬ ඇහිලා දුවගෙන ආවේ ගර්ලිගේ බාලම පුතා.
‘දිවාන් ප්‍රේමතිලක
ඔබගේ ආදරය හිමි වෙලා තිබෙන සුනීතා විමලවීරට පුතාලම දෙන්නෙක්. ලොක්කා පවන් ප්‍රේමතිලක එයා නම් පේන මානයක නහැ.
‘මේ දෙන්නම ඉතිං හරිම දඟයි. දෙන්නාගේ රණ්ඩු බේරලා මට නිදහසක් නැති තරම්. ඇහෙනවා නේද ටී. වී. එකේ සද්දේ. ලොකු පුතා කාටුන් බලනවා. චුට්ටා නම් මගේ ඇඟේ එල්ලුණ ගමන්. මේ පේනේ නැද්ද?’
අම්මගේ ඒ කියමන ඇහුණ විතරයි චුට්ටා අපට නොපෙනෙන්න මූණ හංග ගත්තා.
‘ ‘අමන්දා’ කියන්නේ අවුරුදු පහ හයකට පස්සේ මම රඟපෑ ටෙලි නාට්‍යය තමයි. ඒත් ටික කාලයක් පුතාලා දෙන්න නිසා මම හිටියේ බොහොම නිහඬවයි. පුතාලා දැන් තරමක් ලොකුයි. මේ අතරෙදි තමයි අමන්දා ටෙලි නාට්‍යයට මට කතා කරන්නේ. මේ චරිතය රඟපාන්න භාර ගන්නා අවස්ථාවේ මට ඇති වුණේ බියක්. අවුරුදු කීපයක්ම ගෙදරට වෙලා හිටිය නිසා නරඹන්නන්ට මාව මතක ද කියන ප්‍රශ්නය මට ඇති වුණා. ඒත් ටික දවසයි ගත වුණේ. ගර්ලිට ලැබෙන ප්‍රතිචාර ඔස්සේ මම පුදුමයට පත් වුණා.’
නිපුන් පුතා දුවලා ගියේ අයියා හොයාගෙන.
‘මේ දෙන්න වාගේම නලින්ගෙන් තොර ලෝකයක් මට නැහැ. පුතාලා දෙන්නගේ හිනාව, කතාබහ අපේ හිත්වලට සතුට ගේනවා. ඒ විතරක් නෙමෙයි, අපේ පවුල සුන්දර කරන්නෙත් මේ දෙන්නා. පුතාලා දෙන්නගෙන් මිනිත්තුවක්වත් ඈත් වෙලා ඉන්න මට හිතක් නැහැ. මම උදේට රූගත කිරීම්වලට සහභාගි වුණත් ගෙදර එන වෙලාව එනකම් මම ඉන්නේ ඇඟිලි ගැන ගැන. කොහොමත් දුර පළාත්වල රූපගත කරන ටෙලි නාට්‍යවලට මම සහභාගි වෙන්නේ නැහැ. කොළඹ අවට රූගත කිරීම් තිබෙන ටෙලි නාට්‍යයකට විතරයි රංගනයෙන් දායක වෙන්නේ. ඒත් එක ටෙලි නාට්‍යයක වැඩ සම්පූර්ණයෙන්ම අවසාන වෙනකම් තවත් එකක් භාර ගන්න මම කැමැති නැහැ. එහෙම වුණොත් මට පුතාලා දෙන්නා ළඟ ඉන්න කාලය නැතිව යනවා. ඒ හැම දේකටම වඩා මට වටින්නේ මගේ සුන්දර පවුලයි.’
ඈ මේ කියන අතරේ සාලයේ නොපෙනෙන කොණක සිටින පුතාලා දෙන්නගේ පැත්තට එබිලා බලනවා. ලොක්කත්, චුට්ටත් එක පාරටම ස්පයිඩර් මෑන්ලා විදියට වෙස් අරගෙන
‘අම්මේ මේ ලස්සනද?’
‘අම්මේ මේක අලවන්නකෝ’
දෙන්නාගේ කතා ගොඩයි. නිතරම දුවන්නේ අම්මා ළඟටමයි.
‘මේ ගෙදර හැම කටයුත්තක්ම කෙරෙන්නේ මගේ දෑතින්. නිවෙස අස්පස් කරන කටයුත්තේ ඉඳලා උයන පිහින කටයුත්ත දක්වා හැම දෙයක්ම මම කරන්නේ හරිම ආසාවෙන්. විශේෂයෙන්ම කෑම සකස් කරන කොට පුතාලා දෙන්නගේ කැමැත්තට තමයි මුල් තැන හිමි වෙන්නේ. ඒ නිසා ඔවුන් කන්න කැමැති කෑම නිතර නිතර හදන්න මා උත්සාහ කරනවා. නලින් කොහොමත් කන්න කැමැති ගමේ කෑමවලට නිසා මට විශේෂයෙන් මහන්සියක් වෙන්න අවශ්‍ය නැහැ. පුතාලා දෙන්නාටත් ඒ කෑම ටිකෙන් ටික හුරු කරන්න අපි වග බලා ගන්නවා. මේ දෙන්නගේ වැඩේ ඉතින් ගේ හැඩි කරන එකයි. මගේ වැඩේ ගේ අස්පස් කරන එකයි.’
මේ කොයි තරම් කාර්යබහුල වුණත් සුනීතා සුන්දර බිරිඳක්. මවක්. ඈ තවත් ලස්සන වෙලා.
කොහොමද ඔය තරමට ලස්සනට ඉන්නේ?
මා විමසුවේ ඒ රහස දැනගන්නා අටියෙන්.
‘විශේෂ දෙයක් කරන්න මට වෙලාවක් නැහැ. විශේෂ අවස්ථාවලදී පුංචි මේකප් එකක් කරනවා ඇරෙන්න ගෙදර ඉන්න වෙලාවට ලස්සන වෙන්න කියලා මම කිසිම දවසක රූපලාවන්‍ය උපදෙස් පිළිපදින්නේ නෑ. ගමේ කෑම ටිකක් හොඳට කාලා නිවිහැනහිල්ලේ විවේකයෙන් දවස ගෙවන නිසාදෝ මම තවම ලස්සනයි කියලා බොහෝ දෙනා කියනවා.’
‘අපූරු කුරුළු ජෝඩුවක්. පැටව් දෙන්නත් හරිම අපූරුයි.’
මේ සුන්දර පවුල දකින බොහොම දෙනෙක් දරන අදහසක්.
‘විවාහ වෙන්න ලේසියි. ඒත් ඒක පවත්වා ගෙන යන්න තමයි අමාරු. නිකරම ප්‍රශ්න ගොඩක්. අඳින්න, කන්න ගියත් ප්‍රශ්න වෙන්න පුළුවන්. මේ හැම දෙයක්ම වගේම දෙන්නාට දෙන්නා හඳුනා ගැනීම හා ගරු කිරීමත් හරිම වැදගත්. ඒ තුළයි පවුල රැකෙන්නේ. මේ හැම කටයුත්තකටම නලින්ගෙන් ලැබෙන සහයෝගය හරිම අපූරුයි. එයා අංග රචනා ශිල්පියෙක් වුණත් ඔහුගෙන් ලැබෙන ඒ සහයෝගය අපේ පුංචි පවුලට ගේන්නේ සුන්දරත්වයක්.’
ආයෙත් පුංචි උන් දෙන්නා අම්මාව වට කරගෙන. ලොක්කා අතේ කතා පොතක්.
‘අම්මේ පුංචි සුරංගනාවිගේ කතාව කියලා දෙන්න.’
‘දැන් ඉතිං මට බේරුමක් නෑ’
මේ සුන්දර ලෝකයට පිවිසෙන ඔවුන්ගේ ලෝකයට ඉඩ දෙමින් අපි ඔවුන්ගෙන් සමු ගත්තේ සතුටින්.

Friday, October 28, 2011

ඒ මිහිරි සංගීතය ඇසෙන විට...............

ඒ මිහිරි සංගීතය ඇසෙන විට අපගේ ආදරණීය මෑණියන්ව සිහි වෙන තරමටම “ඔෂීන්” අපගේ හදවතේ ගැඹුරුම තැනට කිඳා බැස ඇත. එලෙස ලෝකයේ අනික් පැත්තේ බිහි වූ නිර්මාණයක් අපේම වුනේ කෙසේද කියා ඔබ මදක් සිතුවාද? ජපානයේ පිටිසර බද පෙදෙසක බෞද්ධ පරිසරයක සිටින අම්මා සහ සිංහල බෞද්ධ සමාජයේ අම්මා අතර වෙනසක් නොමැති තරම්ය. ඒ බව වටහාගත් නිසාදෝ ටයිටස් තොටවත්ත යන් විසින් එම ජපන් නිර්මාණය තුලට අපේම “මිහිරි කටහඬකින් යුත්” සිංහල බස් වහරකින් ඔෂීන්ව පණ ගන්වා අප බලාපොරොත්තු වෙන අම්මාගේ භූමිකාව ඔෂීන් තුළින් කුඩා තිරයේ දිගහැරුණි.
එහෙත් කණගා‍ටුවට කරුණ වන්නේ වර්තමාන සිංහල ටෙලි නාට්‍ය මගින් ප්‍රධාන චරිතය ලෙස පණගැන්වෙන්නේ අම්මාව නොව නැන්දම්මාවය. නැන්දම්මාගේ කුරිරු කම හමුවේ අම්මාගේ සතර මහා බ්‍රහ්ම විහරණයන් යටපත් වී ද්වේශ සහගතව, ගොරහැඬි බසින් නැන්දම්මා සමග වාග් සංග්‍රාමයක යෙදෙන අසෝබන දසුනකුයි ඔබ ටෙලි නාට්‍ය තුළින් වර්තමානයේදී දකින්නේ. ඉතින් ඔෂීන් වැනි විශිෂ්ට ගණයේ සිංහල නිර්මාණයක් බිහි කිරීමට තියා එවැන්නක් ‍තෝරාගෙන සිංහල බෞද්ධ මාතෘත්වය ඉස්මතු වෙන පරිදි හඬ කැවීමට පවා, පවත්නා ගැලරියට අප්පුඩි ගැස්සවීමේ ටෙලි නාට්‍ය රාමුවෙන් පිටත සිට බෞද්ධත්වය දෙස බැලීමට නිර්මාණකරුවාට සිදු වෙනු ඇත. එහෙත් එවැනි නිර්මාණකරුවන් අද කෝ?


ගලිවර්, හා හා හරි හාවා, රොබින් හුඩ්, වලස් මාමා, යනාදී විශිෂ්ට හඬ කැවීම් දොළොසක් පමණද ඊට අමතරව හඳයා, රන්මුතුදූව, හන්තානේ කතාව, මරුවා සමග වාසේ ආදී අද්විතීය සිංහල චිත්‍රපට විසි දෙකක් පමණද අධ්‍යක්ෂණයෙන් සහ කර්තෘත්වයෙන් ටයිටස් තොටවත්තයන් දායක වී ඇති අතර ඒවා ගැන මෙලෙස කෙටි ලිපියකින් කතා කළ නොහැකි වීම ගැන කණගා‍ටු වෙමි.
ඇපල් අයිෆෝන්, අයිපෑඩ්, අයිපොඩ් ආදිය දෑහටවත් දැක නැති, ඒවා ගැනීමට සිතීමටවත් නොහැකි උදවිය ස්ටීව් ජොබ්ස්ගේ පින්තූර තම ෆේස්බුක් ප්‍රොෆයිල් වලට දාගෙන ඉකි ගසමින් හඬමින් සිටි අයුරු අපි පසුගිය කාලයේ දුටිමු. ඒත් කුඩා කාලයේ අපිව කුල්මත් කළ නිර්මාණ බිහි කළ ටයිටස් තොටවත්තයන් අන්ත්‍රා වුන එක ගැන ඒ උදවියගෙන්ම සමහරුන් දන්නේවත් නොමැති වීමෙන් පෙනෙන්නේ අප ජාතිය කොතරම් බටහිර ගැති වී තිබේද යන්නයි. බෞද්ධයෙක් වී තම දිවියට බුදු දහම එකතුකරගත් ස්ටීව් ජොබ්ස්ගෙන්, අපිට වුනේ මෙරට ජාතික ධනය තම රටට අද්දවාගැනීම පමණි. එනිසාම, දෙනෝදාහක් ජනතාවගේ රසාස්වාදය වෙනුවෙන් තම ජීවිතයම ගත කළ ටයි මාමා වෙනුවෙන් සුපුරුදු පරිදි මූනුපොත් පි‍ටුවේ සටහනක් තබා ශෝකය පළ කිරීම පමණක් ප්‍රමාණවත් නොවේයැයි සිතුණි.
තම හෙළ වදනින් පිට‍රැටියන්ගේ සැකිළි රූ අපේම කළ, පොඩි දරුවා ප්‍රමෝදයට පත් වෙද්දී වැඩිහිටියා එමගින් ලෝකය ගැන අවබෝධයක් ඇති කරගන්නා නිර්මාණ බිහි කරමින් සිංහල කලා ලොව පුබුදුවාලූ මහා නිර්මාණකරුවාණෙනි, ඔබට අමා මහ නිවන් සුව ලැබේවා…! ජාතියේ සුවහසක් දරුවන්ගේ සිත් සතන් සතු‍ටු කළ පිනෙන්ම ඔබ නිර්වාණය අවබෝධ කරගන්නා තුරු සුගතගාමී වේවා…!
[මෙම ලිපියෙන් උපුටා ගන්නේනම් යොමුවක් තබන්න]

Tuesday, October 25, 2011

පිස්සු හුටං පූසෝ

 සමන් අතාවුදහෙට්ටි
(2008 වසරේ කිංකිණි ප්‍රකාශනයක් ලෙස පළ කෙරුණු ‘එය මෙසේ සිදු විය’ කෘතියෙන් උපටා ගැනිණි).

එක් දහස් නවසිය පනස් ගණන්වල රජයේ චිත්‍රපට අංශයෙන් එළියට බට හිතුවක්කාරයන් කීප දෙනා අතර ටයි මහත්තයා ද විය. එතැන් සිට මෙතුවක් කල් චිත්‍රපටය මෙන්ම රූපවාහිනිය ද හසුරුවමින් ඔහුගෙන් මෙරට කලා කටයුතු පෝෂණය කරලීමට සිදු වූ දායකත්වය අති මහත්ය.
විශේෂයෙන්ම චිත්‍රපට සංස්කරණ කලාවේදී ටයි මහත්තයා දැක් වූ ප්‍රතිභාව පිළිබඳ පොත් ගණනාවක් ලිවිය හැකිය. මෙරටට හුරු පුරුදුව තිබූ සාම්ප්‍රදායික සංස්කරණ රීතිය සහමුලින්ම කණපිට හැර වූයේ ඔහුය.
චිත්‍රපටයේ ආත්මය හා බැඳුණු සංස්කරණ රිද්මයක් ඊට කාවද්දන්නට ටයි මහත්තයා කටයුතු කළේය. හාරලක්සෙ, සිහසුන, හඳයා වැනි චිත්‍රපට ඊට උදාහරණ සපයයි.
හාරලක්සෙ චිත්‍රපටය සඳහා ටයි මහත්තයා නිර්මාණය කළ පූර්ව ප්‍රචාරක පටය ද සංස්කරණ කලාවේ ‘වැඩ - කිඩ’ පෙන් වූ එකකි. හාරලක්සෙ ගැන කතා කරද්දී සිහියට නැෙඟන්නේ චිත්‍රපටය ප්‍රචාරය කිරීම සම්බන්ධයෙන් ද ටයි මහත්තයා දැක් වූ අපූර්ව ශිල්ප ක්‍රමයි. හාරලක්සේ මංකොල්ලය පිළිබඳ පුවත් පළ වී ඇති යෝධ පත්තර පිටුවක් ඉරාගෙන එළියට ඇදෙන, මෝටර් රථයක් මරදාන හන්දියේ සකස් කොට තිබිණි.
එය මංකොල්ලයට සම්බන්ධ කර ගත් මෝටර් රථයට සමාන එකකි. මේ යෝධ ප්‍රචාරක පුවරුව නරඹමින් මෝටර් රථ එළැවීම නිසා රිය අනතුරු කිහිපයක් ද සිදු වුණු බව මම අසා ඇත්තෙමි. ‘සිහසුන’ චිත්‍රපටයේදී ඔහු කළේ චිත්‍රපටය වෙනුවෙන් නිර්මිත සිහසුන විවෘත ලොරියක පටවා මහත් ගාම්භීර අන්දමින් රට වටේ ප්‍රදර්ශනය කිරීමය.
තමාගේ නිර්මාණකාරියේදී තමාට පාලනය කළ නොහැකි බලවේගයන් හේතුවෙන් ඒ ඒ නිර්මාණයන්ට සිදු වූ හානි පිළිබඳ ටයි මහත්තයා අදත් ඉතා කණගාටුවෙන් කතා කරයි. ‘මරුවා සමඟ වාසේ’ ඔහු අතින් නිර්මාණිත විශිෂ්ටතම සිනමා කෘතිය යැයි මා පිළිගන්නා නමුදු අපේ රටේ බොහෝ ප්‍රේක්ෂකයන්ට නරඹන්නට ලැබුණේ ටයි මහත්තයාගේ ‘මරුවා සමඟ වාසේ’ නොවේ. බාහිර බලවේගයන්ට නතු වී නිර්මාණය කෙරුණු වෙනම ම චිත්‍රපටයකි.
චිත්‍රපටය රට වටේ ප්‍රදර්ශනය කරද්දී බොහෝ හිත් වේදනාවන්ට පත් වූවන් අතර ටයි මහත්තයා ද විය. අන්තිමේදී චිත්‍රපටය නැවත සංස්කරණය කොට තමන්ට අවශ්‍ය පරිදි නිිර්මාණය කිරීමට ටයි මහත්තයා තීරණය කළේය. මුළු චිත්‍රපටයම යළි සංස්කරණය කළේය. අන්තර් ජාතික කතෝලික චිත්‍රපට පර්ෂදයේ අනුග්‍රහයෙන් එය රීගල් සිනමා ශාලාවේදී ප්‍රදර්ශනය කළේය. නමුත් එය නැරඹීමේ වාසනාව ලැබුණේ සීමිත පිරිසකට පමණි.
ටයි මහත්තයා රූපවාහිනියට නිර්මාණය කෙරුණු ‘රන් කහවණු’ප්‍රාසංගික නාට්‍යය ද ඔහු නැවත සංස්කරණය කළේය. පැය එකහමාරකට හෝ දෙකකට හෝ සංස්කරණය කෙරුණු ‘රන් කහවනු’ බලද්දී නම් එය ටයි මහත්තයාගේ නාට්‍යයක් ලෙස අපට හැඟුණි.
ටයි මහත්තයා සම්බන්ධයෙන් බොහෝ රස කතා ගෙතී තිබේ. ‘රන් කහවණු’ නාට්‍යය සඳහා වරායේ දර්ශනයක් රූගත කෙරිණි. මේ දර්ශනය විකාශය වූ සැණින් වරායේ සේවය කරන මිතුරෙක් මා ඇමතීය.
‘උඹලගේ රූපවාහිනියේ නාට්‍ය අංශය, ප්‍රවෘත්ති අංශයටත් වැඩිය දියුණුනේ බං’ ඔහු කීය.
‘අද හවස තොටවත්ත මහත්තයා වරායට ඇවිත් නාට්‍යයක දර්ශන වගයක් ගත්තා. එවා අද රෑ මේ පොඩ්ඩකට කලින් රන් කහවණු නාට්‍යයේ පෙන්නුවා. දැනට දවස් දෙකකට කලින් අපේ වරායේ අලුත් අංශයක් විවෘත කළා. ඒක තාමත් ප්‍රවෘත්තිවලට පෙන්නුවේ නෑ.’
ටයි මහත්තයා ඔහුගේ ‘හඳයා’ චිත්‍රපටය සඳහා ප්‍රංශ ජාතිකයකු සම්බන්ධ කර ගත්තේය. එවක මේ ප්‍රංශුවා සේවය කළේ මෙරට ප්‍රංශ තානාපති කාර්යාලයේය. අප ඔහු දැන හඳුන ගත්තේ සිනමාවට පිවිසීමට කලිනි.
ඔහු අපේ විද්‍යාලයට පැමිණියේ ළමුනට ප්‍රංශ උගැන්වීමටය. මේ ප්‍රංශුවා අපට දුන් පාඩම් පොත් තවම මගේ පොත් පෙට්ටියේ තිබේ. මොකක්දෝ අහේතුවකට ඒ කාලයේ අපට ‘ප්‍රංශ රසය’ දැනුණේ නැත. ඒ නිසා කොල්ලෝ බොහෝ දෙනෙකු ප්‍රංශ පාඩමෙන් මග හැර ගියහ.
පසු කලෙක මේ ප්‍රංශුවා ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස්ගේ ‘පුරන් අප්පු’ චිත්‍රපටයේ ඉංග්‍රීසි සෙනෙවියකුගේ භූමිකාව නිරූපණය කරමින් සිංහල සිනමාවට ද පිවිසියේය. ඔහුගේ නම ‘යාන් පියරේ ඔතෑන්’ය’ නිසි පරිදි උච්චාරණය කරද්දී ඔහු ‘ඔතෑන්’ වුව ද එය ලියැවෙන අයුරින්, අපට හුරු පුරුදු ලෙස උච්චාරණය කළහොත් කියැවෙන්නේ ‘හුටං’ යනුවෙනි.
ටයි මහත්තා මුළු චිත්‍රපටය පුරාම පාහේ ඔහු ඇමතූයේ ‘හුටං’ කියාය. හුටං පමණක් නොව ඔහුගේ පුත් පුංචි හුටං ද හඳයා චිත්‍රපටයේ රඟපෑවේය.
‘කෝ මේ පුංචි හුටං? එතකොට කෝ ලොකු හුටං . . . කොහේ ගිහිල්ලද මේ පිස්සු හුටංලා?’ බේරේ වැව අද්දර දර්ශන තලයේ සිට ටයි මහත්තයා කෑ ගසනු මට තාමත් මතකය. සිංහල භාෂාවට ‘පිස්සු හුටං’ ය වදන එක් වුණේ මෙලෙසින් බව මගේ හැඟීමයි.
ඒ දිනවල හුටං පවුල පදිංචිව සිටියේ බගතලේ පාර අසබඩය. රූගත කිරීම් සඳහා පුංචි හුටංව කැඳවාගෙන ඒමට ටයි මහත්තයා යන විට ඊටම එල්ලිලා යාමට අපේ පොඩි මනාපයක් විය. එසේ ගිය විට අපව උණුසුම් අන්දමින් පිළිගන්නේ හුටං මහත්මියයි.
ඇය සුන්දර දෙවඟනක් බඳු රූපශ්‍රියාවෙන් යුතු මිත්‍රශීලී යෞවනියකි. සැමවිටම අප සමඟ අල්ලාප සල්ලාපයට වැටෙන ඈ ලෙමන් ජින් වඩි කීපයකින් අප සන්තර්පණය කරන්නට ද අමතක නොකරන්නීය. මාගේ මේ සිද්ධිය සටහන් කළේ ටයි මහත්තයාගේ නිර්මාණ මෙන්ම ඒ පිටුපසත් බොහෝ සුන්දර සිද්ධීන් තිබෙන බව සිහිපත් කිරීමටය.
කෙසේ වෙතත් මාව නළුකමට ගෙන රූපවාහිනී නාට්‍යයක් අධ්‍යක්ෂණය කිරීමේ ඕනෑකමක් ටයි මහත්තයාට තිබිණි. ඒ පිළිබඳ අපි බොහෝ කාරණා කාරණා සාකච්ඡා කළෙමු. නමුත් එය සැබෑවක් බවට පත් කර ගැනීමට ඉඩකඩක් උදා වූයේ නැත. ටයි මහත්තයාට ‘මපට්’ලා හමු වුණේ ද ඔය වකවානුවේමය. මාව රඟපෑමට නො ගැනීමට එය ද හේතුª වන්නට ඇත. ටයි මහත්තයා චිත්‍රපට සංස්කරණය කරනු බලා සිටීම ද ඉතා සුන්දර අත්දැකීමකි. එහෙන් මෙහෙන් කපා දැමූ නෙගටිව් පටි රාශියක් බෙල්ල වටේ දමාගෙනය. දේශපාලනඥයෝ දැමූ මල් මාලා මෙනි. සංස්කරණ මේසයේ රීලය එහා මෙහා දුවවමින් එක්විටම එය නවතයි. කපයි. බෙල්ල වටේ ඇති නෙගටිව් මාලය දෙසවත් නොබලමින් එහි කෙළවරවල් අතරින් අතැඟිලි එහාට මෙහාට යවයි. ‘කිරිස්’ ගාමින් ඉන් එක් පටියක් එළියට අදියි. කැපූ තැනට එය අලවයි. ඇස්වහක් කටවහක් නෑ හරියටම හරි! මේ අන්දමේ අලුත් අලුත් තාලේ මැජික් වැඩවලට ටයි මහත්තයා දක්ෂය.
අලුත් අලුත් දෑ නො තනන ජාතිය ලොවැ නො නගී’ ටයි මහත්තයාගේ තේමා පාඨයයි. විරිත් වැකියේ එන මේ අදහසට මෙන්ම එය ලියූ කුමරතු¼ගුන්ට ද ටයි මහත්තයා ගරු කරයි. චිත්‍රපටයට, රූපවාහිනියට හෙළ බස ගෙන ආයේ ටයි මහත්තයායි. එයත් එක්තරා අන්දමක අලුත් වැඩකි.
ජීවිතයේ එක්තරා යුගයක ඔහු සාමාන්‍ය ගමන් බිමන් සඳහා වාහන පාවිච්චි කළේ නැත. ඕනෑම වෙලාවක ඕනෑම තැනකට ගියේ පයිනි. වාහනයක ඉඩ කඩ තිබී ඇරයුම් ලද විටෙකත් ‘උඹල පලයල්ලා, මං එන්නං පයින්’ කියමින් පයින්ම ආයේය. ඒ කාලයේ පාන්දර හතරට හතර හමාරට පමණ ටයි මහත්තයා බොරැල්ල පැත්තේ පාර අද්දරදී අපට හමු වී තිබේ. ඒ ටයි මහත්තයා ‘මෝර්නිං වෝක්’ එක යන වෙලාවය!
මහා භාරතය, රාමායනය සේ අපේ මහාවංශය ඇසුරෙන් දැවැන්ත රූපවාහිනී නිර්මාණයක් කිරීමට ටයි මහත්තයා සැලසුම් කළේ මෑතකදී අප දුටු මහා භාරතය, රාමායනය නිර්මාණය කිරීමට ඔවුන් සිතන්නටත් පෙර කාලයකය.ෙ;ම් අදහස අදත් ටයි මත්තයාගේ සිත්හි පැසවමින්, පෝෂණය වෙමින් පවත්නා බැව් මම දනිමි.
කෙසේ වෙතත් මේ සටහන අවසන් කිරීමට පෙරාතුව ටයි මහත්තයා ගැන ඔබ නොදන්නා කරුණු කීපයක්ද සඳහන් කළ යුතුය. ඔහුට ගෝලයන් පිහිටන්නේ නැත. සහායකයින් ද පිහිටන්නේ නැත.
ඔහුගේ චිත්‍රපට සහාය අධ්‍යක්ෂවරු, ඊළඟ චිත්‍රපටයට සම්බන්ධ වූයේ නැත. ටයි මහත්තයාගේ සහායට වැඩ කිරීම සිරීපාදේ නැගීම වැනි වැඩකි. නැග්ගේ නැති මිනිහාත් මෝඩයෙකි. එක පාරට වඩා නගින මිනිහාත් මෝඩයෙකි.
බොහෝ සහායකයින් ටයි මහත්තයගෙන් සමුගනිද්දී නොසෑහෙන කාලයක් ඔහුගේ සහායට සිටිමින් වාර්තාවක් පිහිට වූවෙක් ද සිටී. ඒ රූපවාහිනියේ අතුල රන්සිිරිලාල්ය.
ටයි මහත්තයා ගැන බොහෝ අය නොදන්නා අනෙක් කාරණය නම්, ඔහු ඉතා හොඳ නැට්ටුවෙක් වීමයි. ටයි මහත්තයා නැටුම් කලාව ප්‍රගුණ කළේ චිත්‍රසේන, ශේෂා පලිහක්කාර වැන්නවුන් ඇසුෙර්ය.
ටයි මහත්තයා ගීත ද ගායනා කරයි. හැබැයි ඒ නා ගන්නා විට වතුර මල තදින් ඇරගෙන පිට කාටවත් නොඇසෙන පරිදිය.
නිර්මාණ කාර්යයේදී යෙදෙද්දී ද දවල් කෑම වෙලාවට පෙරාතුව පොඩි රවුමක් ගොස් ඒම බොහෝ කලාකරුවන්ගේ සිරිතයි. ටයි මහත්තයා ද එසේය. ටෙලි නාට්‍යයක් රූගත කරන විට කෑමට පෙර සුපුරුදු රවුම ගසා ටයි මහත්තයා පැමිණියේය.
‘පුතා, උඹ කෑවද?’ ඔහු කැමරා ශිල්පියාගෙන් ඇසීය.
‘ඔව් ටයි අන්කල්, කෑවා’ කැමරා ශිල්පියා උත්තර බැන්දේය.
‘ආ . . . උඹ කාපං . . . උඹ කැවොත් ඇති. අනිත් උන් බඩගින්නේ මළත් උඹ කාපන්’ ටයි මහත්තයා බැණ අඬගෑවේය. පසු දින ද ටයි මහත්තයා රවුම් ගසා ආවේය.
‘පුතා උඹ කෑවද?’ ටයි මහත්තයා කැමරා ශිල්පියාගෙන් ඇසීය. ඊයේ ‘කෑවා’ යැයි කියා කාපු පරිප්පුව තාමත් කැමරා ශිල්පියාට මතකය.
‘නෑ, ටයි අන්කල් . . . කෑවේ නෑ’ කැමරා ශිල්පියා කීය.
‘ආ . . . උඹ කන්න එපා . . . උඹ බලාගෙන හිටපන් කවුරු හරි කෑම එක අනලා ගෙනල්ලා උඹේ කටේ ඔබන කල්’ ටයි මහත්තයා බැණ අඬඟෑවේය.
ඒ ටයි මහත්තයාගේ හැටිය. ඔහුට උත්තර බැඳීය යුත්තේ ඔහුගේ හැටි හොඳ හැටි තේරුම් ගෙනය. නැත්නම් විනාශය! අපි තේරුම් ගෙන ඇති හැටියට ඒ වෙලාවේ උත්තර බඳින්නට තිබුණේ මෙහෙමය.
‘කෑවා මොකද – නොකෑවා මොකද . . . අපි ආවේ මේ වැඩේ කරන්නනේ . . . ඒක කරලා ඉම්මුකෝ.’
ඇමතිවරයකු පිළිබඳ කලකිරීමෙන් රූපවාහිනියේදී දිනක් ඔහු මෙසේ කීවේය.
‘අද ඇමති - හෙට නොමැති . . .’
වචන හරඹය සම්බන්ධයෙන් ඔහුගේ කුසලතාව අති මහත්ය. ඔහු සමඟ කටින් ජය ගත හැකි අය වෙතොත්, ඒ ඉතාම සුළු පිිරිසකි.
‘පිස්සූ පූසා’ රූපවාහිනී වැඩසටහන සඳහා නිර්මාණය කෙරුණු තේමා ගීතයේ මෙසේ සඳහන් විය.
‘පිස්සා මූ - පිස්සා මූ - පිස්සු පූසා මූ’
මෙය ළමයින් උදෙසා නිර්මාණය කෙරෙන වැඩසටහනක් නිසා ’මූ’ යන වචනය යෙදීම නුසුදුසු නොවේදැයි අපි විමසීමු.
‘මූ කියන්නේ නරක වචනයක්යැ . . . දැන් ඔය ඉන්නේ වි. ජ. මූ. එතකොට දී. මූ. ටයි මහත්තයා ලිස්සා යමින් කීය.

Copy Rigts - Sarasaviya

"ටයි නොදැමූ ටයි මහත්තයා"


2011 ඔක්තෝබර් මස 23 11:19:12 | ලංකාදීප කර්තෘ මණ්ඩලය

පුංචි මල් කැකුළු කලාවෙන් පුබුදුවා දිවි රඟමඬල අතැර ගිය "ටයි නොදැමූ ටයි මහත්තයා"

සිලියානා සෙට්ටිනායක මහත්මියටත් ටී.ජී.එම්.ජුලියස් ද සිල්වා මහතාටත් දාව 1929 අපේ‍්‍රල් 17 වැනිදා අපූරු කොලූපැටියෙක් මෙලොව එළිය දුටුවේය. ඒ දරුවන් පස් දෙනකුගෙන් යුත් පවුලක ‘‘බඩ පිස්සා’’ ලෙසය. දොන් එමානුවෙල් ටයිටස් ද සිල්වා ලෙස නම් තැබුණු මේ කොලූගැටයා පසුකාලීනව ටයිටස් තොටවත්ත යන නම භාවිත කළේය.කොළඹ ආනන්දාවෙන් සිප් සතර හැදෑරූ ඔහු පාසල් අවධියේදීම මරදානේ කාර්මික විදුහලෙන් කැමරාකරණයද, ‘‘හේවුඞ්’’ විද්‍යායතනයේ ජේ.ඞී.ඒ.පෙරේරා හා ස්ටැන්ලි අබේසිංහයන් යටතේ චිත‍්‍ර හා මූර්ති කලාවද ශේෂා පලිහක්කාර හා ෂු කේන්ද්‍ර යන ශිල්පීන් සමඟ නැටුම් කලාවද හැදෑරීය. පසුව ආනන්ද සමරකෝන් හා සුනිල් ශාන්තයන් සමඟ සංගීතයද ප‍්‍රගුණ කළේය.1952 දී රජයේ චිත‍්‍රපට අංශය පිහිටුවීමෙන් පසු වාර්තා චිත‍්‍රපට නිෂ්පාදනයට සම්බන්ධවීමෙන් කැමරාකරණය, ශබ්ද පරිපාලනය හා රසායනාගාර කටයුතු ගැන පුහුණුව ලැබූ අතර ඔහුගේ වැඩි අවධානය යොමු වූයේ සංස්කරණ ශිල්පය වෙතයි. 56 දී සිංහල සිනමාවේ පුනරුදය වෙනුවෙන් එවකට සමකාලීනයන් වූ ලෙස්ටර් හා විලී බ්ලේක් සමඟ එක්ව ‘‘රේඛාව’’ චිත‍්‍රපටය නිර්මාණය කිරීම සඳහා රජයේ චිත‍්‍රපට අංශයෙන් ඉවත් විය. ‘රේඛාවේ’ සංස්කරණ ශිල්පියාද වූයේ තොටවත්තයන්ය.
ඉන්පසු ‘දස්කොන්, සංදේශය, රන්මුතු දූව, ගැටවරයෝ, සාරවිට, චණ්ඩියා, පරසතු මල් සහ හාරලක්‍ෂය යන චිත‍්‍රපටවලට දායක වී සිංහල සිනමාවේ ප‍්‍රවීණතම සංස්කරණ ශිල්පියකු ලෙස නමක් දිනා ගත්තේය. 1958 දී තනිකඩ දිවියට ආයුබෝවන් කී ඔහු සුජාතා තොටවත්ත දිවිමගේ සහකාරිය කර ගත්තේය. ඔහුගේ මනස් විලේ පුංචි දරුවන් වෙනුවෙන් යම් නිර්මාණ කාර්යයන් ඉටුවිය යුතු යැයි වූ අදිටන මල්ඵල ගැන්වුණේ 1979 දී ‘‘හඳයා’’ ළමා චිත‍්‍රපටය සිනමාවේ දිග හැරීමත් සමඟය. එය 80 සරසවි සම්මාන උළෙලේදීද,  ඕ.සී.අයි.සී. උත්තමාචාර උළෙලේදීද, ජනාධිපති සම්මාන උළෙලේදීද සුවශේෂී සම්මානවලින් පිදුම් ලැබීය.1982 ශ්‍රී ලංකා රූපවාහිනී සංස්ථාවට සම්බන්ධවන ‘‘ටයි මහත්තයා’’ ටෙලි නාට්‍ය, වාර්තා වැඩසටහන්, සම්මුඛ සාකච්ඡා වැඩසටහන් නිෂ්පාදනය හා රචනය කිරීමේ ආරම්භක පියවර තැබීම ඔහුගේ නිර්මාණ දිවියේ අලූත් පිටුවක් පෙරළීය. ඒ නිර්මාණ චාරිකාවට ඔහුට අපූරු සගයෙක් එකතුවිය. අදත් ජාතික රූපවාහිනියේ හඬකැවීම් ඒකකයේ ප‍්‍රධානියා ලෙස ‘‘ටයි මහත්තයාගේ” රාජකාරිය ඉදිරියට ගෙන යන අතුල රන්සිරිලාල් මහතා ‘‘ටයි මහත්තයා’’ පිළිබඳව මතක ගබඩාවක්ය.‘‘ටයි මහත්තයා මට හමුවුණේ 1984 ජාතික රූපවාහිනියේදී.
අප රූපවාහිනියට බැඳුණේ නිෂ්පාදන පුහුණුවන්නන් ලෙසයි. මේ කාලේ ‘‘දොස්තර හොඳහිත’’ කාටූන් වැඩසටහන් පෙළේ දෙබස් කවන්න ටයි මහත්තයා සූදානම් කර තිබුණා. මාත් එක්ක මේ වැඩවලට අනුර ජයසේකරත් හිටියා.’’‘‘ටයි මහත්තයා නිතරම කිව්වේ අපට පැහිච්ච එවුන් හදන්න බැහැ. පොඩි එවුන්ගෙන් පටන් ගමු. පොඩි එවුන් හදලා හරි පාරට ගත්තම, උන් මහ එවුන්ගේ වැරැදි හදාගෙන රට හදයි කියලයි. ඒ හින්දා දොස්තර හොඳ හිත, හා හා හරි හාවා, පිස්සු පූසා, බගලවතී, එළු නයිදේ, පඬිතුමා, යන කාටුන් චරිතවලට පුංචි දරුවෝ බොහෝම ආදරය කළා.ඒ වගේම 1956 සිට 80 දක්වා චිත‍්‍රපට සියගණනකට වඩා ඔහු අතින් සංස්කරණය වුණා. ‘‘අහල පහල’’, ‘‘ලොකු බාස් - පොඩි බාස්’’, රූපවාහිනී තිරයේ පළමු හඬකැවූ වැඩසටහන් පෙළ වුණා. ‘‘හා හා හරි හාවා’’, ‘‘ගලිවර්ගේ සුවිසැරිය’’ වැඩසටහන් පෙළත් පුංචි දරුවන් හොඳින් රස වින්දා.’’රන්සිරිලාල් මහතා ඒ අතීතය අදටත් සිහිපත් කරන්නේ හදපිරි ගෞරවයකිනි. විශේෂයෙන්ම ‘‘ටයි මහත්තයා සමඟ වැඩ කිරීම බොහෝ දෙනකුට එතරම් පහසු නොවුණේ දැඩි නීති රීති පැනවීමත්. තමන් කරන රාජකාරිය දේවකාරිය සේ සැලකීමත් නිසාය. එය වචනවලට පමණක් සීමා නොකොට ඉතාම ප‍්‍රායෝගිකව ඉටුකිරීමට තොටවත්තයන් තුළ වූයේ නිසග හැකියාවකි.’
’‘‘අපි රූපවාහිනියට බැඳෙන කාලේ ‘‘ටයි මහත්තයා’’ එක්ක වැඩකරන එක විශාල ගෞරවයක් වුණා වගේම අමාරු වැඩක් වුණා. ඒ නිසා නිෂ්පාදන සහකාරවරු බොහොමයක් මේ ඒකකයට එන එක දඬුවමක් විදියටයි සැලකුවේ. ඔන්න ඔය අතරේ ‘‘ලා තණකොළ පෙත්තාස්’’ ගීත කණ්ඩායම ‘‘දොස්තර හොඳ හිතට වුවමනා වුණා. මම ඒ වනවිට වාර්තා අංශයේ මඩවල රත්නායක මහතා ළඟ වැඩකළේ. නමුත් එහි ගීතවලට අවශ්‍ය හඬවල් මම කලූබෝවිල සම්බුද්ධ ජයන්ති දහම් පාසලෙන් හොයා දුන්නා. ඒ මම ඒ දහම් පාසලේ ගුරුවරයකු වූ නිසා. දීපිකා පි‍්‍රයදර්ශනී, රසාදරී පීරිස්, රවින්ද්‍ර මුණසිංහ හා අශිමි විලේගොඩ ඒ ගීත වලට දායක වූ අයයි. අදත් ඔවුන් දක්‍ෂයෝ.’’‘‘ටයි මහත්තයාගෙන්’’ ගෝලයන්ට ඉගෙන ගන්නට බොහෝ දේ තිබුණි. නියමිත වේලාවට නියමිත දේ කළ යුතුයි සේම තමන් කරන දේ තමන්ට අවංකව, පූර්ණ සූදානමක් ඇතුව කළ යුතුය යන්න ඔහු සතුවූ කදිම පාඩම්ය.‘‘උදේ පාන්දර 5.00 ට ‘‘ටයි මහත්තයා’’ බොරැල්ලේ ඉඳන් වැඩට එනවා. ගෝලයොත් ඒ වෙලාවට එන්න  ඕනෑ. ගෝලයෝ පරක්කු නම් විනාශයි. අනික ඔහු තැන තැන අනුන්ගේ දේවල් හොය හොයා කාලය නාස්ති කරන්නේ නැහැ. ආපු වෙලාවෙ ඉඳන් ආපුවැඬේ කරනවා. ඒ කාලේ මම දවසකට පැය 19-20 ක් විතර වැඩකරලා තියෙනවා.
‘‘ටයි මහත්තයාගෙන්’’ ඉගෙන ගන්න තියෙන දේ අපමණයි. ඇත්තටම ඔහු විශ්වවිද්‍යාලයක්. අද විද්‍යුත් මාධ්‍ය කලාව කරන අය බොහොමයක් එන්නේ 8.30 යි 4.30 වැඩ කරලා යන්න. මේ අය ‘‘ටයි මහත්තයා” එක්ක වැඩ කළා නම් පැහැදිලිවම එළවනවා.‘‘ටයි මහත්තයා’’ ඔය හැමදේම කළේ නිර්භීතවයි. කාටවත් බය නැහැ. කියන දේ කෙළින් කියනවා. හඬ කැවීමේ ඒකකයට හොඳ අත්තිවාරමක් එතුමා හඳලා දුන්නා. අද වගේ මැදිරියක් එදා අපට තිබුණේ නැහැ. රජයේ චිත‍්‍රපට අංශයේ චිත‍්‍රාගාරය ඇරුණාම ‘‘ටයි මහත්තයා’’ තමයි අද අප වැඩකරන මැදිරිය හැදුවේ. එතුමා නොවෙන්න මම නම් හිතන්නේ නෑ ඒ වැඬේ වෙන අයෙක් කරයි කියලා. ලංකාවේ මුල්ම උපසිරැසි වැඩ සටහන කළෙත් එතුමයි. අපි සහායකයෝ. ඉතාම දුෂ්කර කාර්මික මාවතක් ඔස්සේ පටන් ගත්තත් පසුව අලූත් තාක්‍ෂණයක් ලැබුණා. මුල්ම උපසිරසි වැඩසටහන් පෙළ ‘‘රොබින් හුඞ්’’ දරුවන් හා වැඩිහිටියන් අතරේත් ජනපි‍්‍රය වුණා.’’‘‘ටයි මහත්තයා’’ සතු අපූර්ව හැකියා රැුසකි. ලිවීමේ හැකියාව, සංස්කරණ හැකියාව, අධ්‍යක්‍ෂණය, අලූත් දේ සිතීම වැනි කරුණු කාරණාවලදී ඔහු ඉදිරියෙන්ම සිටියේය. රූගත කිරීමේදී විටෙක පිටපත් යොදා නොගෙන අවශ්‍ය කරන දෙබස් තැනේ හැටියට අවශ්‍ය ලෙස යොදමින් පසුව සංස්කරණය කිරීමේ අපූර්ව හැකියාවක් ඔහු සතුවිය. ඔහු රාජකාරිය දේවකාරිය සේ සැලකීමට කදිම නිදසුන් රන්සිරිලාල් මහතා සතුය.1989 දී ‘‘‘කොරා සහ අන්ධයා’’ ටෙලි නාට්‍යයේ රූගත කිරීම් නිමවෙලා එතුමා ලෙඩවුණා. ඒත් චිත්ත ධෛර්ය හීන වුණේ නැහැ. මම ඔහු බලන්න ආසිරි රෝහලට ගිය මොහොතේ මගේ ඇඟට කඩන් පැන්නා. ‘‘උඹ මොකටද මෙහෙ ආවේ, උඔ දොස්තරයෑ, ගිහිං ඩෙක් එකයි ටී.වී.එකයි අරගෙන වරෙන්. ‘‘කුංෆු’’ ලියන්න තියෙනවා කියලා කිව්වා.
‘‘ටයි මහත්තයාගෙ ලෙඬේට බෙහෙත වුණේ ‘‘කුංෆු’’ පිටපත ලියන එක. පස්සේ අපූරුවට ගලපලා එතුමා ඒ වැඬේ කළා.’’මේ වන විට දෙබස් කැවීමේ හා උපසිරැුසි ගැන්වීමේ වැඩසටහන් 20,000 කට වඩා ‘‘ටයි මහත්තයා’’ දෙබස් කවා ඇති අතර අදටත් හඬ කැවීමේ කලාව එහි මූලධර්ම සහ ක‍්‍රමවේද මෙන්ම භාෂාවද නිවැරැුදිව යොදාගෙන කටයුතු කරන්නට ඔහු තරම් සමතකු මෙතෙක් බිහි වූයේ නැත. සැබැවින්ම අපේ රූපවාහිනී සම්ප‍්‍රදාය තුළ ඔහු පුරෝගාමී දැවැන්තයෙකි. ඔහු කාටුන් චිත‍්‍රපට කලාව පරතෙරටම ප‍්‍රගුණ කර තිබුණේය. විදෙස් වලින් ආනයනය කෙරුණු කාටුන රූපරාමුවලට දෙස බස මුසු කිරීමේදී ඔහු පෑවේ අපූරු ප‍්‍රාතිහාර්යයන්ය. ඒවා නැරඹූ කිසිවකුට වුවද කිසිම විදෙස් ගතියක් නොදැනුණේ ඔහුගේ ප‍්‍රතිභාව නිසාමය.ජාතික රූපවාහිනිය ඔස්සේ විකාශය වූ ප‍්‍රථම සජීවි ටෙලිනාට්‍ය වූ ‘‘වැටත් නියරත්’’ රචනා කොට නිපදවා අධ්‍යක්‍ෂණය කරන ලද්දේද ‘‘ටයි මහත්තයා’’ විසිනි.‘‘ටයි මහත්තයා ඍජු මිනිහෙක්. රූපවාහිනියේ අදටත් හැමෝම ගරු කරන්නේ ඒකයි. ඒ වගේම දේශපාලනඥයෝ හෝ දේශපාලනයට මුල්තැනක් දුන්නේ නැහැ. දවසක් උදේ ටයි පටියක් බැඳගත්තු යස ඉලන්දාරියෙක් දොර හයියෙන් ඇරගෙන අපේ කාර්යාලයට ඇතුළු වුණා. ‘‘ටයි මහත්තයා ඉස්සරහම මේසේ ඉඳගෙන සිටියා. තරුණ කොලූවා. ‘‘ඔයාද ටයිටස් තොටවත්ත’’ කියලා අහපු සද්දේ ටයි මහත්තයාට ඇල්ලූවේ නැහැ. එතුමා පාඩුවේ තමන්ගේ වැඬේ කළා. විනාඩි 5 ක් විතර ඉඳලා ආයෙත් කොලූවා ඉවසීමේ සීමාව ඉක්මවා ගිහින් ‘‘මං ආවේ ජනාධිපතිගෙන්’’ කියලා කිව්වා. ටයි මහත්තයා ඉරියව්ව වෙනස් කරලා ‘‘ඒයි බලනවා මාර වැඩකාරයෙක්නේ. අපි නම් ආවේ අම්මලාගෙන්. මෙයා ඇවිත් තියෙන්නේ ජනාධිපතිගෙන්’’ කියලා කිව්වා. මිනිහා ආගිය අතක් නැතිවුණා.’’‘‘ඔහුට සොඳුරු බිරිඳක් හිටියා. එකම පුතා දමිත්ගේ වැඩකටයුතුත් බලාගෙන, ගෙදර දොරේ වැඩත් බලාගෙන ‘‘ටයි මහත්තයා’’ නිර්මාණ කටයුතුවලට සියයට සියයක්ම නිදහස් කළා. ඒක එතුමට විශාල පිටිවහලක් වුණා මේ දිගු ගමන එන්න. ඒ වගේම අන්තිම කාලේ ජාතික රූපවාහිනියේ මමත්, චර්චිල්, ශීලා කටුගම්පොළ, අනුර ජයසේකර, රංජිත් සිල්වා, අනුර ධර්මරත්න, චන්දන සෙනෙවිරත්න, කැලූම් පාලිත මහීරත්න හා සේනානි ගුණසේකර, අප හැමෝම ඔහු ළඟින් හිටියා.
අවසන් මොහොතේ සිටම ජාතික රූපවාහිනිය, ජාතික චිත‍්‍රපට සංස්ථාව, සංස්කෘතික දෙපාර්තමේන්තුව, ජනාධිපති කාර්යාලය හා ටවර් හෝල් පදනම විශාල වශයෙන් ඔහු ගැන සොයා බැලූවා. මරණය සැලවූ මොහොතේ එතුමාට අවශ්‍ය රාජ්‍ය ගෞරවය ලබා දෙන්න ඒ අය කටයුතු කළා. ‘‘ටයි මහත්තයා’’ කියන්නේ අපට ජීවිත කාලේ ආයේ කිසිදාක හමුනොවන අද්විතීය, ස්වර්ණමය කලාකරුවෙක්. වසර 17 ක් මට එතුමාගෙන් ලැබුණු දැනුම මහා සාගරය වගෙයි.’’පුංචි සිත් සතන් තුළ සේම, වැඩිහිටියා, මහල්ලා දක්වාම ඔවුන්ගේ චිත්ත සන්තානයේ සෞන්දර්යය වපුරවාලූ, නූපන් දරු පරපුර වෙනුවෙන්ද අතිශය සොඳුරු කලා නිර්මාණ ඉතිරිකර දිවි රඟමඩලින් සමුගත් යුගපුරුෂයාණනි, ඔබ ‘‘චණ්ඩියා’’ සිනමා පටයට අකුරු කළ දෙබස් කණ්ඩයකින් අපි මේ සටහන නිමා කරමු.‘‘ඉන්න ඩිංග ජීවත් වී සැපෙන් ඉඳිමු අපි මල්ලී’’ ලෙඩට-දුකට-කරදර-පීඩාවලට අභියෝග වලට බය නොවී......‘‘ටයි මහත්මයාණනි- ඔබට නිවන් සුව!’’
සටහන දුෂ්‍යන්ත කුමාර

ජාතික රූපවාහිනියේ හඬකැවීම් ඒකකයේ අංශ ප‍්‍රධානී අතුල රන්සිරිලාල්

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Design by Free WordPress Themes | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Design Blog, Make Online Money